Apples (Μila)

Een reeks statische close-ups van verlaten appartementen, begeleid door een ritmisch gebonk. Zo begint Apples. Na een tijdje zien we dat het geluid afkomstig is van een man die zijn hoofd tegen de muur slaat. Hoewel we nog niets over hem weten heeft regisseur Christos Nikou al duidelijk gemaakt dat de man, Aris, in de greep zit van wanhoop en smart. Door te kiezen voor de tegenwoordig ongebruikelijke 4:3-beeldverhouding voegt Nikou een fysieke beklemming toe aan de radeloosheid van Aris.

De man is het slachtoffer van een virus. Jawel, maar neen: het is geen COVID-19. De geheimzinnige ziekte zorgt bij de slachtoffers voor een diepgaand geheugenverlies. Van het ene op het andere moment zijn ze alles vergeten over hun leven. Wat hun job is, wie hun familieleden en vrienden zijn of allerhande voorkeuren die hen maken tot wie ze zijn. De titel Apples verwijst naar het fruit dat Aris met veel smaak eet tot een kruidenier hem erop wijst dat appels goed zijn voor het geheugen. Vervolgens stopt Aris met appels te eten. Want hij is geen doorsnee slachtoffer. Dit is een man die wil vergeten en wil vergeten worden.

De meeste getroffenen worden door hun omgeving geholpen bij het heropbouwen van hun leven. Aris is een van die slachtoffers die geen identificatie hebben als ze gevonden worden (in zijn geval: aan de eindhalte van een buslijn) en die niet opgeëist worden door mensen op zoek naar verloren familieleden. Zulke slachtoffers krijgen een experimentele 'behandeling' die probeert om voor hen een nieuw volwassen leven te construeren en via allerlei opdrachten en technieken een nieuwe persoonlijkheid te ontwikkelen. Mensen denken graag dat ze unieke wezens zijn, maar Apples laat zien dat wat ons tot individuen maakt terug te brengen is tot een gestandaardiseerde lijst van ervaringen die in weinig verschillen van die van andere mensen.

De debuterende regisseur Christos Nikou filmt de soms surrealistische situaties met afstandelijke, droge humor. Hij is de tweede assistent geweest van Yorgos Lanthimos bij de opname van diens Dogtooth en je merkt de verwantschap met de bizarre werelden die Lanthimos, zeker in zijn Griekse films, gecreëerd heeft. Maar Nikou heeft een eigen smoel die zijn aanwezigheid in onze competitie meer dan rechtvaardigt.