FFGent @ Cannes: 10 must-sees van Patrick Duynslaegher

1. 'After the Storm' van Hirozaku Kore-eda (Un Certain Regard)
De nieuwe film van de maker van fijnzinnige Japanse familiekronieken (Still Water, Like Father Like Son, Nobody Knows, Our Little Sister) belooft opnieuw diep te graven in familiale spanningen en frustraties. Met dit keer als protagonist een ooit succesvolle schrijver die nu als privédetective aan de kost komt, al gokkend zijn geld verkwanselt en probeert zijn leven opnieuw op de rails te krijgen.

2. 'Close Encounters with Vilmos Zsigmond' van Pierre Filmon (Cannes Classics)
Het almaar groeiende Cannes Classics programma bevat niet enkel gerestaureerde klassiekers maar ook nieuwe documentaires over film, zoals dit portret van de uit Hongarije naar Hollywood gevluchte chef-opérateur (tegenwoordig D.O.P. genoemd) die een onschatbare bijdrage heeft geleverd aan de revolutionaire New Hollywood cinema van de seventies. Om maar enkele hoogtepunten te noemen uit zijn immense filmografie: The Deer Hunter en Heaven’s Gate van Michael Cimino; Scarecrow van Jerry Schatzberg; Obsession en Blow Out van Brian DePalma; The Long Goodbye en McCabe and Mrs.Miller van Robert Altman; Deliverance van John Boorman.

3. 'Fai bei sogni' ('Sweet Dreams') van Marco Bellocchio (Quinzaine des réalisateurs)
Ik weet dat de huidige tenoren van de Italiaanse cinema (Nanni Moretti, Matteo Garrone, Paolo Sorrentino) hun fans hebben, maar hun werk verbleekt toch vergeleken met het oeuvre van de laatste actieve Italiaanse regisseur (nu Bernardo Bertolucci op rust is) van de gouden generatie van de explosieve jaren zestig. Bellocchio is de laatste tijden bedrijviger dan ooit, maar de maestro blijft fascineren en verrassen. Hopelijk ook nu weer met zijn recentste worp, gebaseerd op de bestseller van Massimo Gramellini, over een oorlogsreporter die op onderzoek uitgaat naar de raadselachtige dood van zijn moeder veertig jaar geleden.

4. 'La fille Inconnue' van Jean-Pierre en Luc Dardenne (Officiële selectie; competitie)
De tweevoudige Gouden Palm winnaars ('Rosetta' in 1999 en 'L’enfant' in 2005) hebben hun driejaarlijks rendez-vous in Cannes met dit sociaal drama over een vrouwelijke arts die schuldgevoelens krijgt nadat een patiënt sterft die ze weigerde te zien; ze wil absoluut te weten komen wie de overledene was. Dit keer geen grote internationale ster (zoals Marion Cotillard in 'Deux jours, Une Nuit' en Cécile de France in 'Le Gamin au Vélo') in de hoofdrol maar de prima Franse actrice Adèle Haenel die ondanks haar twee Césars (de Franse Oscars zeg maar) weinig bekend is buiten Franstalige kringen.

5. 'L’Economie du couple' van Joachim Lafosse (Quinzaine des réalisateurs)
Anders dan de Vlaamse cinema is de Franstalige cinema dit jaar goed vertegenwoordigd in Cannes, met L’economie du couple in de Quinzaine des réalisateurs en La fille inconnue van de gebroeders Dardenne in competitie. Na Elève libre (Quinzaine 2008) en A perdre la raison (Un certain regard 2012) is Joachim Lafosse voor de derde keer op de Croisette met dit echtscheidingsdrama over een stel met twee kinderen dat uit elkaar gaat maar dan vecht om het huis dat zij gekocht heeft maar hij heeft opgeknapt. Met in de hoofdrollen Bérénice Bejo, Cédric Kahn, Marthe Keller.

6. 'Loving' van Jeff Nichols (Officiële selectie; competitie)
Amper enkele maanden nadat hij op de Berlinale 'Midnight Special' voorstelde, neemt Jeff Nichols deel aan de Cannes competitie met dit drama dat speelt in het racistische zuiden van de US op het einde van de jaren vijftig en waarin we zien hoe een echtpaar de nor invliegt voor het overtreden van de wetgeving inzake interraciale huwelijken.

7. The Neon Demon van Nicolas Winding Refn (Officiële selectie; competitie)
Na Drive (2011) en Only God Forgives (2013) is Refn opnieuw in competitie met deze Deense maar in Los Angeles gedraaide productie (de enige Scandinavische film in competitie trouwens). Nu al berucht voor de omschrijving die Cannes-baas Thierry Frémaux er aan gaf: ‘Un film d’horreur cannibale chez les top-models.’ Met in de hoofdrollen Elle Fanning, Keanu Reeves, Jena Marlowe, Christina Hendricks.

8. 'Personal Shopper' van Olivier Assayas (Officiële selectie; competitie)
Assayas heeft duidelijk zijn nieuwe muze gevonden want in dit spookverhaal gesitueerd in de onderwereld van de Parijse mode scene, gaat hij na Sils Maria opnieuw in zee met actrice/superster Kristen Stewart.

9. 'Rester vertical' van Alain Guiraudie (Officiële selectie; competitie)
Zeer benieuwd naar de vijfde film van deze unieke Franse cineast, de follow-up van 'L’inconnu du Lac', een van de strafste Franse films van de laatste jaren. Het zou om een relatiedrama gaan over een filmmaker die verleid wordt door een herdersmeisje, met wie hij een kind heeft dat zij prompt in de steek laat, zodat hij zelf het kind moet grootbrengen. Maar we zijn vooral benieuwd op welke manier deze altijd onvoorspelbare Franse regisseur ons nu weer weet te verrassen.

10. 'Victoria' van Justine Triet (Semaine de la Critique)
De openingsfilm van de Semaine de la Critique, de sectie waar theoretisch de meeste nieuwe talenten ontdekt worden, is de tweede film van de jonge Franse regisseuse Justine Triet die enkele jaren geleden beloftevol debuteerde met La bataille de Solferino, toen de grote hit van het alternatief programma ACID (Association du cinéma indépendant pour sa diffusion). Ze cast de Belgische Virginie Efira, Vincent Lacoste, Melvil Poupaud en Laurent Poitrenaux in het verhaal van een strafpleiter en alleenstaande moeder die een moeilijk evenwicht probeert te vinden tussen haar beroepsactiviteiten en haar liefdesleven.

Meteen na het opstellen van dit lijstje merk ik al hoe onrechtvaardig die selectie is tegenover de vele andere films om naar uit te kijken tijdens de twaalfdaagse filmmarathon aan de Franse Riviera.
Want natuurlijk ben ik ook heel benieuwd naar:
- 'Toni Erdmann' van Maren Ade, de eerste Duitse film in competitie sinds de penibele Wim Wenders film Palermo Shooting in 2008;
- 'American Honey' van de Britse maar door Amerika gefascineerde Andrea Arnold ('Red Road', 'Fish Tank').
- 'I, Daniel Blake', een sociaal drama (wat had u verwacht?) van Cannes habitué Ken Loach die als ik goed kan tellen al 11 keer naar Cannes kwam en vaak met een onderscheiding naar huis ging.
- 'Ma Loute', de kostuumfilm/policier/komedie van Bruno Dumont in de stijl van zijn televisiewerkstuk 'P’tit Quinquin', maar nu met sterren in de hoofdrollen (Juliette Binoche, Fabrice Luchini, Valeria Bruni Tedeschi).
- 'Dog Eat Dog' van Paul Schrader, met Willem Dafoe en Nicolas Cage.
- 'Risk' een portret van Julian Assange door Laura Poitras.
- En de twee Roemeense films in competitie: 'Sieranevada' van Cristi Puiu en 'Bacalaureat' van Cristian Mungiu.
- Zonder natuurlijk de nieuwe Park Chan-wook ('The Handmaiden') te vergeten.
- En wat ik zeker ook in mijn agenda moet krijgen is 'Voyage à travers le cinéma Français' van Bertrand Tavernier, een drie uur durende reis door een van de grootste cinematografieën ter wereld en hopelijk even meeslepend als Martin Scorsese’s gelijkaardige reizen door de Amerikaanse en Italiaanse cinema.
- En wie kan de kans laten liggen om in het Classics programma de gerestaureerde versie van Mizoguchi’s 'Ugetsu Monogatari' (1957) op groot scherm te zien?
- Plus twee films waar ik zeker naar uitgekeken had ware het niet dat ik ze intussen al kon bekijken (omdat ze vrij snel in België in roulatie komen): 'Elle' van Paul Verhoeven en 'Julieta' van Pedro Almodovar. De Spaanse topregisseur tekent met deze vrije bewerking van verhalen van de Canadese Nobelprijswinnaar Alice Munro een van zijn beste films. Of om de lofzang uit de Spaanse krant La Vanguardia te citeren: ‘een vrouwenportret dat aan Cukor en Mizoguchi gewaagd is, gefilmd als een Hitchcockiaanse kalligrafie.’
De eerste Franse film van Paul Verhoeven (en zijn eerste nieuwe film sinds 'Zwartboek' alweer tien jaar geleden) is inzake seksuele provocaties en misprijzen voor politieke correctheid deze Nederlandse beeldenstormer ten voeten uit. Deze adaptatie van een roman van Philippe Djian is ook Chabroliaans in zijn spot op de Franse bourgeoisie en DePalma-achtig in zijn deconstructie van geijkte suspensemotieven. Van Isabelle Huppert werd al vaker gezegd dat ze de rol van haar leven speelde, maar haar dubbelzinnige en veelledige vertolking in 'Elle' zal ze toch moeilijk kunnen overtreffen.