10 films om naar uit te kijken in 2018 volgens Patrick Duynslaegher

1. 'Phantom Thread' van Paul Thomas Anderson

Zijn vorige film, 'Inherent Vice', mag dan nog iets minder geweest zijn, de regisseur van 'The Master', 'Magnolia' en 'Boogie Nights' heeft nog nooit een slechte film gemaakt. Hij is ook een van de weinige niet-blockbuster regisseurs die van elke nieuwe film een (cinefiel) evenement weet te maken. Daniel Day-Lewis beweert dat zijn tweede vertolking (na 'There Will Be Blood') in een film van P.T. Anderson meteen ook zijn finale filmoptreden zal zijn. Hoewel we dit soort beweringen met een korreltje zout moeten nemen, kan het toch een extra reden zijn om uit te kijken naar hoe Day-Lewis afscheid neemt van het filmpubliek. De Britse acteur die vooral excelleerde in het spelen van zeer getormenteerde personages laat hier een meer zachte en lichte kant van zijn persoonlijkheid zien, wat helemaal past bij dit intimistisch kamerdrama over de liefdesgeschiedenis van een beroemde kleermaker in Fifties Londen en de vrouw (Vicky Krieps) die zijn muze en minnares wordt. De bejubelde score is van Jonny Greenwood.

2. 'Isle of Dogs' van Wes Anderson

Zelfs de speelfilms van Wes Anderson ('The Grand Budapest Hotel', 'Moonrise Kingdom', 'The Royal Tenenbaums') hebben in hun gebruik van kleur, decor en de overdreven stilering van de personages iets weg van een animatiefilm. Geen wonder dat hij geregeld ook een échte tekenfilm maakt. Naar de trailer te oordelen, die je zo naar de bioscoop doet rennen, ziet 'Isle of Dogs' er al even verrukkelijk en geïnspireerd uit als 'Fantastic Mr. Fox'. De film speelt zich af in de nabije toekomst op een Japans eiland waar om een hondenplaag tegen te gaan, viervoeters in quarantaine leven en waar een jongetje op zoek gaat naar zijn hond. Met de stemmen van Scarlett Johansson, Frances McDormand, Edward Norton, Jeff Goldblum, Bryan Cranston, Tilda Swinton en…Yoko Ono. Alexandre Desplat scheef de muziek.

3. 'The Man who Killed Don Quixote' van Terry Gilliam

Zou het levenswerk van Terry Gilliam ('Time Bandits', 'The Fisher King') dan toch eindelijk afgeraakt zijn? We durven het bijkans niet te bevestigen, zo vervloekt lijkt deze probleemfilm die de ex-Monty Python (en enige Amerikaan in het Britse team) in bijna twintig jaar tijd al acht keer probeerde te maken. Telkens kwam er om de meest diverse redenen een kink in de kabel en sloeg het noodlot toe. Over deze film maudit is zelfs al een documentaire gemaakt, 'Lost in La Mancha', dat een litanie brengt van pech, passie, onkunde en vooral van ongebreideld doorzettingsvermogen. De finale film zal het in ieder geval moeilijk hebben om inzake drama te concurreren met deze making of. Gilliam laat een reclameman, Toby, op en neer reizen in de tijd tussen het London van de 21e eeuw en La Mancha in de 17e eeuw, waar Don Quixote hem voor Sancho Panza aanziet. In de loop der jaren kwamen verschillende acteurs in aanmerking om Don Quixote te spelen: de onlangs overleden Jean Rochefort (die we in 'Lost in La Mancha' aan het werk zien), Robert Duvall, John Hurt, Michael Palin. Uiteindelijk werd het Jonathan Pryce en speelt Adam Driver de rol van Tony en niet Johnny Depp met wie Gilliam in 2000 begon te filmen.

4. 'The Post' van Steven Spielberg

In deze tijden van fake news, het verdwijnen van kranten en de ondergang van de traditionele media is de timing perfect om het relaas te brengen van hoe de Washington Post in 1971 de Pentagon Papers publiceerde en daarmee in de clinch ging met president Nixon. Deze top secret documenten die door gewezen Defensie medewerker Daniel Ellsberg gelekt werden, onthulden in duizenden pagina’s de rampzalige, decennia lange Amerikaanse verwikkeling in Vietnam, en dit onder vier presidenten. De New York Times ging met de scoop lopen maar toen een rechter, onder druk van de Nixon administratie, een publicatieverbod afdwong, zag Washington Post hoofdredaceur Ben Bradlee de weg vrij om de resterende bezwarende documenten in zijn krant af te drukken.

De film reconstrueert het gevecht van Bradlee (Tom Hanks) en zijn uitgeefster Kay Graham (Meryl Streep tegen het establisment maar ook tegen zichzelf: Bradlee omdat hij de nagedachtenis van zijn goede vriend John F. Kennedy niet wil besmeuren; Graham omdat ze dik bevriend is met Robert McNamara, staatssecretaris Defensie onder Kennedy en Johnson. Spielberg maakt hun strijd voor het edele doel even spannend als een aflevering van Indiana Jones en brengt en passant hulde aan een van de glorieuze bladzijden uit de onafhankelijke onderzoeksjournalistiek.

5. 'Yocho' ('Foreboding') van Kiyoshi Kurosawa

De nieuwste van de Japanse regisseur Kiyoshi Kurosawa is een ingekorte bioscoopversie van een vijfdelige tv-serie voor het entertainment kanaal WOWOW. Vormt in zekere zin een tweeluik met Kurosawa’s vorige speelfilm 'Before We Vanish' die vorig jaar in Cannes in première ging. Beide projecten zijn gebaseerd op hetzelfde toneelstuk van Tomohiro Maekawa over een bizarre invasie van buitenaardse wezens, maar 'Yocho' ('Foreboding’) zou donkerder en vreesaanjagender zijn.

6. 'Unsane' van Steven Soderbergh

Met 'Unsane' waagt de veelzijdige Steven Soderbergh ('Logan Lucky', 'Magic Mike', 'Contagion') zich voor het eerst aan een huiverthriller. Deze volledig met een iPhone camera gedraaide film vertelt over een jonge vrouw die tegen haar zin opgesloten wordt in een inrichting voor geesteszieken. Ze komt er oog in oog te staan met haar grootste angsten – is het gevaar reëel of een bijverschijnsel van haar waanzin?

7. 'Eva' van Benoît Jacquot

De buiten Frankrijk minste bekende grote regisseur van de generatie die debuteerde in de jaren zeventig van vorige eeuw (de onmiddellijke opvolgers van de nouvelle vague uit de jaren zestig dus) heeft het lef een remake te tekenen die in hogere cinefiele kringen wellicht als heiligschennis zal beschouwd worden. Het gelijknamige origineel uit 1962 van Joseph Losey offreerde een glansrol aan Jeanne Moreau in een van haar meest fatale verschijningen. Ze geeft nu de fakkel over aan de grootste Franse actrice van de laatste decennia: Isabelle Huppert. Of de regisseur van uitmuntende films als 'Les adieux à la reine', 'L’école de la chair' en 'Journal d’une femme de chambre' (ook al een remake van een klassieker van Luis Bunuel) zich met Losey kan meten, weten we op de komende Berlinale.

8. 'Don’t Worry, He Won’t Go Far' van Gus Van Sant

Na zijn teleurstellende Japanse excursie 'The Sea of Trees', is de regisseur van 'Elephant', 'My Own Private Idaho' en 'Paranoid Park' ons een revanche schuldig. Hopelijk herpakt Van Sant zich met deze biopic van John Callahan (Joaquin Phoenix) die op zijn éénentwintigste bij een auto-ongeval verlamd geraakte en als een vorm van therapie aan het tekenen sloeg.

9. 'The Third Murder' van Hirokaru Koreeda

De expert van familiekronieken ('Our Little Sister', 'After the Storm', 'Nobody Knows') verrast met dit buitenbeentje in zijn filmografie. 'The Third Murder' is een moreel complexe metafysische misdaadthriller met de nodige dosis Nippon noir (wat we ook terugvinden in de vroege misdaadfilms van Akira Kurosawa). Verwacht geen simpele whodunit maar een mystery film die de toeschouwer met meer vragen dan antwoorden huiswaarts stuurt.

10. 'Zama' van Lucrecia Martel

In een uitgebreide synopsis op een Nederlandse filmsite wordt de vierde film van festivallieveling Lucrecia Martel ('La Ciénaga', 'La Nina Santa') als volgt beschreven: ‘Paraguay, 1790. Don Diego de Zama, hooggeplaatst dienaar van de Spaanse Kroon, is gestationeerd in Asunción, de afgelegen hoofdstad van Paraguay. Hij wordt verscheurd door trots, lust, rancune en paranoïde fantasieën, terwijl hij er alles aan doet om overgeplaatst te worden naar Buenos Aires. Hij is ervan overtuigd dat die overstap zijn hopeloze bestaan op miraculeuze wijze zal doen omslaan, en dat in Buenos Aires zijn leven eindelijk zinvol zal zijn.’ Wie een film zag van Martel weet meteen dat zo’n samenvatting van dit episch verhaal over het 18e eeuwse Spaanse kolonialisme geen recht doet aan wat deze Argentijnse regisseuse bijzonder maakt: hoe ze via haar beeldentaal absurde en groteske accenten legt en met een gelaagde sound design meerdere dimensies bespeelt.