Zischke

Deze charmante film, op een laag budget gemaakt, zou wel 'es een onverwacht succes kunnen worden. We zien heden te dage niet te veel films waarin de gastar­beidersproblematiek met een luchtig en heel menselijk oog wordt bekeken. Hoofd­figuren zijn tieners, maar het is geen tienerfilm. Zischke bevat ingrediënten van een milieuschets, een wat humoristisch detektive verhaal, een milde satire en natuurlijk ook een tienerfilm.

Een gescheiden moeder gaat er vandoor met een G .I. en laat haar zoon achter in Berlijn. Hij zal zijn plan moeten trekken. Onder de naam Zischke maakt hij car­toons, maar hij wil er ook wel 'es uit. Zo vindt hij in het station heel toevallig een paar valse paspoorten , die hem het nodige geld kunnen opbrengen voor zijn trein­ticket . De paspoorten waren besteld door een knappe Libanese actrice voor haar broers die illegaal in Berlijn verblijven. Snel worden zij achternagezeten door twee agenten van de vreemdelingenpolitie. Maar een van hen is verzot op theater en is een bewonderaar van de jonge actrice . Aldus ontwikkelt zich een aardig kluwen van toevalligheden waaruit zowel de vreemdelingen en de agenten als Zischke profijt zullen trekken.

Film knipoogt naar vreemdelingenpro­blematiek zonder leermeesterigheid of taboe, en de Libanezen in de film zijn gewoon mensen. Ook de politie-agenten worden ontdaan van enig taboe. Het zijn twee kleine ambtenaars die graag een cent­je bijverdienen en natuurlijk niet wars zijn van wat omkoopgeld. De film heeft een aangehouden vaart van leuke momenten en onverwachte verwik­kelingen, maar verzwakt nergens in de richting van pure komedie . De niet pro­fessionele jonge acteurs, en vooral dan David Strempel als Zischke, maken van dit langspeelfilmdebuut een opgemerkte film. Een film over Berlijn als smeltkroes van uiteenlopende invloeden. Een film over Berlijn als een stad als alle andere. Met mensen, met straten, met huizen, theaters, dag en nacht. (vrij naar Variety, 22.4.1987)