Wetherby

Wetherby, genaamd naar het kleine stadje in Yorkshire, gaat over een eenzame schooljuffrouw, Jean, die in haar cottage een dineetje houdt voor een paar vrienden. Er komt een ongevraagde gast opdagen, een jonge man, maar iedereen denkt dat hij door iemand anders geïnviteerd werd. 's Anderendaags keert deze mysterieuze kerel terug en terwijl Jean thee zet, schiet hij zich pardoes de hersenen uit de kop. De muur van de living-room is met bloed besmeurd en ook Jeans rust is danig verstoord. De regisseur graaft nu in het verleden van de vrouw, blikt terug op het dineetje dat niet zo vrijblijvend was als op het eerste gezicht leek. Gaandeweg wordt de hele façade neergehaald waarachter Jean zich pantserde na een tragische jeugdliefde.

De sfeer van Wetherby is erg Pinteriaans, met vlijmscherpe sarcastische dialogen, en de spanning is te snijden in dit gevoelsdrama dat op een middle-class versie van de beste
aristocratische zedenstudies van Losey gelijkt.
(P. Duynslaeger in Knack, 6.3.85)

Wetherby is een hedendaagse illustratie van Thoreau's befaamde maxim dat de meerderheid der mensen een leven van stille wanhoop leiden. Jeans verankerdheid in een verloren liefde, het ongeduld van de Braithwaites en hun irritaties, Mikes isolement tussen zijn saaie collega's, Stanley's stille wenk tot Jean - "Als je bang bent voor eenzaamheid, trouw dan nooit" - Karens bijna pathologische onverschilligheid en Johns intense angst dragen allemaal bij tot een acuut portret van menselijke ellende die schuilgaat onder een schijnbaar vredige oppervlakte.

(J. Petley in Monthly Film Bulletin, maart 1985)

David Hare maakt met Wetherby zijn speelfilmdebuut. In Groot-Brittannië staat hij echter al lang bekend als toneelschrijver en -regisseur. Verder maakte hij de opgemerkte TV-films Licking Hitler en Dreams of Leaving en schreef hij Saigon - The Year of the Cat.