Un beau matin (One Fine Morning)

Bondgirl, bodyhorrormuze, getroebleerd media-icoon ... De Franse steractrice Léa Seydoux heeft recent een heel divers palet van personages toegevoegd aan haar carrière. Maar de rol van doodnormale moeder in de terugkeer van filmmaker Mia Hansen-Løve naar haar geboortestad Parijs is misschien wel haar meest ontroerende. Hansen-Løve heeft het voorbije decennium een oeuvre uitgebouwd dat bol staat van de complexiteiten van het dagelijkse leven. Of het nu jeugdliefde is in Un amour de jeunesse, een bedrogen en rouwende leerkracht in L'avenir of de beslommeringen van een artistiek koppel in Bergman Island, de cinema van de Franse filmmaker is altijd sensitief, (bitter)zoet, herkenbaar en vol van empathie. "Ik film enkel personages voor wie ik empathie voel, wat hun zwaktes ook mogen zijn", liet ze naar aanleiding van haar nieuwste tranche de vie optekenen.

Un beau matin is het portret van Sandra, een jonge weduwe en moeder, op een transitiepunt in haar leven. Worstelend met de repercussies van de zorg van haar vader, een filosofieprofessor op rust die lijdt aan een zeldzame vorm van dementie, kent ze tegelijk een renaissance in de liefde. Sandra woont samen met haar dochtertje in een kleine Parijse studio en gelooft dat haar liefdesleven voorbij is. Tot ze Clément, een oude vriend, tegen het lijf loopt en een passionele affaire begint. "Je hebt het recht om lief te hebben en geliefd te worden", vertelt Clément, een kosmochemicus die in een aftands kantoor de grote vragen van het universum tracht te beantwoorden. Maar hij is ook een vader en echtgenoot ...

Ogenschijnlijk is dit intieme portret Franse cinema op z'n meest Frans: seks, romantiek, filosofie en de banaliteit van het leven tegen de achtergrond van een charmante quartier. Echter, in de zachte handen van Mia Hansen-Løve wordt het een prachtige Rohmeriaanse observatie van onze micro-emoties die in feite de essentie vormen van ons bestaan. De personages kun je zo uit het frame plukken en in het echte leven droppen. Bovendien is haar achtste film (opnieuw) een erg persoonlijke: het scenario baseerde ze op haar eigen ervaringen met haar zieke vader terwijl hij nog leefde. De regisseur vergeleek ooit haar filmografie met het bouwen van een huis. Bijgestaan door de warme 35mm-cinematografie van Denis Lenoir en een doorleefde vertolking van Seydoux zet Mia Hansen-Løve er weer een stevige verdieping bij.