The Last Betrothal (Les dernières fiançailles)

Deze Frans-Canadese prachtfilm van Jean-Pierre Lefevre, waaruit eksistentiële tragiek vloeit, ervaar je als een hevige schok. Met de meest eenvoudige filmiese mogelijkheden en een klassieke opbouw eksploreert Lefebvre de gelouterde liefdesemoties van een man en een vrouw die al 55 jaar samen wonen en het leven doorworstelen.
Een film over tederheid, over de poëzie van de dagelijkse dingen des levens, over de wreedheid van het samenleven. De oudjes praten over de gebeurtenissen rondom hen, zij denken na over de dingen die hen samen binden. Zij mijmeren over hun enige zoon die tijdens de een of de andere oorlog gedood werd. Zij wordt getormenteerd door de herinnering, hij beleeft nog vreugde aan hem, toen hij nog leefde. Hij troost haar, zij treurt nog steeds over het feit dat ze hem slechts één kind geschonken heeft. Zij praten over de dreigende dood die hen scheiden zal. Een volgende morgen zal hij niet meer kunnen opstaan. Een winter gaat voorbij en als de lente komt, zullen de planten opkomen die zij nu gepoot heeft. De oude man zal sterven. Zij zal naast hem komen zitten en de ogen sluiten. In een surrealistiese slotsekwens voeren engeltjes hen naar de hemel. God heeft hen niet gescheiden. Het requiem klinkt als een bevrijding. Een nieuw leven bloeit open; het Eeuwig leven waar ze al hun hoop gesteld hadden, hier op aarde.
Jean-Pierre Lefebvre heeft, wars van alle huiskamerromantiek, op een waardige manier ontsluierd, wat echte liefde zoal kan inhouden. Voor mijn part één van de meest revolutionaire films die vertoond werd te Cannes. Wie haalt de film naar België? Niet allemaal tegelijk, hé!