The Bad Sleep Well (Warui yatsu hodo yoku nemuru)

Omdat de Japanse cinema exotisch gebied is gebleven, is men geneigd een goede film van een regisseur als Kurosawa op al te eerbiedige afstand te beschouwen, en de maker andere pretenties toe te dichten dan hij waarschijnlijk had. Shakespeare maakte publiekstheater. Kurosawa filmde voor het Japanse publiek. Hij en zijn medewerkers gingen er vermoedelijk niet van uit dat ze "filmkunst" wilden maken, maar wilden zo goed mogelijk een verhaal vertellen dat de moeite waard was. Dat het "filmkunst" is geworden komt door hun talenten, zelfrespect voor het publiek en de film. Ijskoude haat, schokkende wreedheid, hartstochtelijke conflicten en ingenieuze verwikkelingen vindt men in dit koningsdrama over een gewetenloze tiran, zijn kinderen en zijn slachtoffers: een melodrama, een thriller, maar ook een karakterspel en een spel over vriendschap en aanhankelijkheid. Het scenario, de acteurs en Kurosawa's filmwerk geven concrete voorstellingen van gevoelens en gedachten. De gevoelens rijmen zelden met elkaar, want Kurosawa is realist. De president-directeur bakt liefdevol in de open haard lekkernijen voor zijn dochter, voordat hij een killer opdracht geeft voor een nieuwe moord… . The bad sleep well is een gangsterthriller, met een extra sociale bijsmaak zoals de titel al verraadt. Het gaat over corruptie in een projectontwikkelingsmaatschappij, dus géén verouderd thema. Er is enorm met het overheidsgeld geknoeid, zwakke figuren in de firma hebben zelfmoord gepleegd, danwel zijn vermoord. De dochter van de hoogste baas trouwt met de secretaris van haar vader, maar die man blijkt de zoon te zijn van een vermoorde (?) topfunctionaris. Deze wil zijn vader wreken, doet zich voor als een ander, trouwt niet om liefde en probeert de hele onderneming op te blazen. Hoe dat zich verder ontwikkelt, zien we spannend en helder in de film verteld en dat ga ik allemaal niet verklappen. Zoals vele van Kurosawa's films heeft The Bad Sleep Well een strakke, bijna Amerikaanse stijl, waar Alfred Hitchcock zich niet voor zou behoeven te schamen in fraaie zwart-wit beelden (van Yuzuru AIzawa) en heel mooi getimed. Kurosawa lardeert de thrillereffecten met cynische, grimmige
humor en vooral tegen het einde ook wat sentiment. Dat laatste is wat verzwakkend, maar uit de aard van het verhaal wel logisch, omdat de wraak van de man stuit op diens gevoel: hij is toch van zijn vrouw gaan houden en bovendien krijgt hij het wat moeilijk met zijn moraal, want in zijn wraak maakt hij ook slachtoffers. Omdat alles klaar als een klontje is, lijkt me uitleg verder overbodig. De film zou best in een commerciële bioscoop kunnen lopen, er is niets "moeilijks" aan. Een sterke, spannende misdaadfilm met af en toe een lach en een traan, plus een interessant thema. Aanbevolen.