Straight to Hell (Straight To Hell Returns)

Norwood, Willy en Simms zijn huurdoders in wat op het huidige Spanje lijkt. Na een goede slag te hebben geslagen kidnappen zij een zwangere vrouw in een huurwagen en gaan er vandoor. Het blijkt dat de vrouw niemand minder is dan Velma, Norwoods vrouw. Terwijl Simms de wagen voltankt met diesel (i .p .v. gewone ben­zine) overvallen Norwood en Willy een bank. Zij gaan er vandoor en voelen zich de hemel te rijk ... tot de auto het begeeft en hen laat staan in het midden van een woestijn. Te voet gaat het viertal dan verder naar de heuvels waar zij lichten van een stadje hebben gezien. Onderweg begraven zij de buit en hopen dat zij in het stadje onderdak zullen vinden. In El Blanco is er alleen maar één bar. Onze helden bezuipen zich en slaan de raad van de barman om zo snel mogelijk te vertrekken in de wind . Het enige hotel is een uitgebrande keet. Zij slapen dus weinig comfortabel. Het stadje blijkt overdag nog minder gastvrij dan 's nachts . Velma ontmoet Chuch, de drukbezette grafdelver van de stad. Ook hij raadt hen aan zo snel mogelijk te vertrekken . Kort daarop is hij getuige van de aankomst van de gemene outlaw-bende van Frank en Biff Me Mahon, met een lading gestolen koffie en het lijk van een ruiter. Velma vraagt de helden mee te vertrekken. Het duurt na­tuurlijk niet lang eer Willy en Simms «kennismaken» met de Me Mahons. Hun hevig vuurgevecht wordt evenwel ver­stoord door de komst van premiejager Rusty Zimmerman, die met zijn «maats» achter de Mc Mahons aanzit. Velma 's compagnons leggen de premiejager neer, en zij worden bij de Mc Mahons uitge­nodigd. Volgt een passionele ontmoeting tussen Simms en Fabienne, wier echtge­noot George echter voor problemen zorgt. En zo stapelen zich allerhande complica­ties op en kan een finale afrekening niet vermeden worden.

Straight to Hell ligt halverwege tussen de meesmuilende en wat groteske humor van Repo Man en de koldereske ernst van The Good, the Bad and the Ugly. Alex Cox wilde al lang een spagettiwestern maken, en hier levert hij een « spagetti maison» af, met overdreven clichés, een plot dat met haken en ogen ineenzit en een reeks bekende «acteurs», die elk ook eens even lol kunnen trappen (Grace Jones, Jim Jarmusch, Elvis Costello ... ). Straight to Hell werd niet overal enthou­siast onthaald. Variety bijvoorbeeld vindt de film een slechte parodie. Wat misschien aan de recensent ontgaan is, is dat Cox wellicht niet eens een parodie heeft willen maken ... (wp naar persdossier)