Stormy Monday

Het is weinig verbazend dat een man die jaren in een rockgroep gespeeld heeft veel belang hecht aan de muziek in zijn eerste film. Stormy Monday is een film waarin de muziek alomtegenwoordig is, zonder eigenlijk één keer deel uit te maken van het decor . Het is misschien al even weinig verbazend dat zijn scenario gebaseerd is op eigen ervaring : toen hij lang geleden wat bijverdiende als schoonmaker in een jazztent in Newcastle kon hij gratis gaan luisteren naar zijn jazz-idolen. Want Figgis mocht dan wel popmuzikant zijn, hij was eigenlijk een jazzliefhebber. Zoals het ook past heeft Figgis van zijn eerste bioskoopfilm een ‘film noir’-variant gemaakt, met Stingals eigenaar van een sfeervolle jazztent en Tommy Lee Jones als de slechterik die hem deze kroeg afhandig wil maken. En dan is er natuurlijk de ‘femme fatale’ - wie anders dan Melanie Griffith kon dat doen ? - die, ooit liefje van de schurk, nu een liefdes-vriendschapsverhouding begint met de zijdelingse hoofdfiguur van de film. Brendan is immers een jonge kerel die in Stings kroeg werkt, getuige is van deze soms nogal hardhandige
transactie en er natuurlijk in betrokken raakt. Stormy Monday is dus een genrefilm die sfeervol is en zijn charmes voor een niet onaanzienlijk deel haalt uit het charisma van pop-idool Sting. Het decor van dit alles is Newcastle, havenstad in het Noorden van Groot-Brittannië , waar een Amerikaanse week georganiseerd wordt. Er wordt in Brendans kroeg een Pools jazz-orkest verwacht - wat aanleiding geeft tot nogal wat verwikkelingen en onverwachte kennismakingen. Daar tussendoor waadt Cosma, met gangstertronie - aardig vertolkt door Tommy Lee Jones - dreigend bewaakt door zijn body-guards en voorzichtig bewerkt door de blonde en niet onsympathieke Kate. Brendan is ongewoon trouw aan zijn baas : hij slooft zich erg uit om hem te verwittigen voor naderend onheil - en dat is in dergelijke genrefilm misschien wel wat ongeloofwaardig. Maar deze film moet het minder van zijn scenario hebben dan van zijn personages en sfeer. Sfeer is er genoeg, vooral dankzij het heel fraaie camerawerk van Roger Deakins en de stijlvolle production design van Andrew McAlpine. En dan is er natuurlijk de muziek - rockmuziek, jazz en enkele 'love songs ' … (wp)