Saga of Anatahan (Anatahan)

Wat ''Woman of Paris" voor het vorige, Zesde Internationaal Filmgebeuren betekende, betekent nu SAGA OF ANATAHAN voor het huidige Zevende Internationaal Filmgebeuren. Deze film is inderdaad ook een “verloren meesterwerk", praktisch nooit vertoond in Europa. De redenen hiervoor zijn zo uiteenlopend en soms kontradiktorisch dat het onbegonnen werk is dit in dit kort bestek uit de doeken te doen. Hoe dan ook, SAGA OF ANATAHAN, zal na Los Angeles en Rotterdam-Antwerpen ook een van de klapstukken worden van dit Gentse Filmgebeuren. Josef von Sternberg baseerde zijn The Saga of Anatahan op een ware gebeurtenis in het Japan van kort na de oorlog. Anatahan is een van de eilanden van de Marianen-groep In de Stille Oceaan, waar dertig Japanse zeelieden en één vrouw het jarenlang na de nederlaag van Japan uithielden omdat ze niet wilden geloven in de nederlaag van hun land. De mannen vochten regelmatig om de vrouw, waarbij verschillende van hen omkwamen. Von Sternberg heeft dit gegeven alleen maar als basis gebruikt, zoals hij tijdens de opnamen verklaarde: Het verhaal dat door de overlevenden verteld werd is een laag bij de gronds verhaal en ik ben daar niet in geïnteresseerd. In plaats daarvan ben ik bezig een sympathiek beeld van die mensen te geven. We hopen de ogen van de wereld te openen voor de grote rijkdom aan kunst in Japan. Wat er bij het publiek bekend is over het onderwerp is voor mij niet van belang. In feite zou ik het fijn hebben gevonden als het onderwerp bij niemand bekend zou zijn geweest.

Von Sternberg in Cahiers du Clnéma: "Ik ben niet in film geïnteresseerd, en dat ik regisseur ben geworden is iets wat toevallig is gebeurd. Ik ben trouwens altijd al een eenling in de filmwereld geweest: alle regisseurs zoeken de autenticiteit, ik niet. Daarom neem ik mijn films meestal in de studio op. Als ik begin te draaien weet ik precies wat ik wil en hoe ik dat moet bereiken. Iedere keer documenteer ik me diepgaand over het onderwerp dat ik wil verfilmen, maar voor de film gebruik ik alleen maar poetisch materiaal. Neem bijvoorbeeld Anatahan, veruit mijn beste film: niet alleen is die volledig in de studio opgenomen, maar ik heb ook de camera geconstrueerd, de decors, alles, Wist u dat het vliegtuig dat men tegen het einde van de film ziet in werkelijkheid een model is, zo groot als kinderspeelgoed ?"

"Het ridicule, onmogelijke van Anatahan was ervoor nodig om een eind aan zijn filmcarrière to maken. Een uitzonderlijk gegeven dat opgenomen werd in de meest eenvoudige omstandigheden. Het eiland was gemaakt van papier, cellofaan en licht. Sternberg zelf deed het camerawerk, waarbij hij intens opging in het kunstmatige en het alleen nog jammer vond dat hij echt water moest gebruiken. Anatahan, die zelden gedraaid wordt, is een meesterwerk, op hetzelfde peil als de Dietrich-films. Door de totale overgave aan stijl zijn medogeloze interesse in de sexualiteit en lijn subtiele veroordeling van hopeloosheid en immoraliteit is het nu duidelijk dat een van de grootste regisseurs is en de eerste dichter van de undergroundcinema".