Parfait amour

Naar believen kan de thriller publiek en kritiek voorhouden dat zij louter een spannend verhaal wilde vertellen waarvan de achtergrond toevallig politiek is; of zij kan juist omgekeerd werken, dat de handeling maar bijzaak is en niet meer dan een middel het publiek tot de politieke achtergrond te voeren. De verteller moet dan wel zijn standpunt kiezen en het raadsel stap voor stap door zijn held laten ontraadselen. Op dit punt heeft van den Velde een opmerkelijk experiment ondernomen. Zijn hoofdpersoon, Pavel Mosz, een Tsjech die in Nederland woont, wordt aan het begin van de film opzettelijk overreden. Maar hij overleeft de aanslag. Toch volgt dan een speurtocht om de eenvoudige reden dat Mosz zijn geheugen kwijt is en zich niets meer herinnert. Integendeel: hij wordt vanaf nu zonder probleem gemanipuleerd. Allerlei mensen zeggen hem te kennen, eisen zijn diensten op en maken van hem wat zij willen dat hij wordt: een sjacheraar, een moordenaar. De waarheid achterhaalt Mosz niet, en het publiek ook niet. Zo wordt het publiek, net als Mosz, gemanipuleerd en blijft het, ook net zoals Mosz, in complete verwarring achter.

Parfait Amour is bijgevolg helemaal geen gewone thriller, integendeel: van de Velde heeft zoveel vreemde elementen in zijn film gestopt dat er van het genre niet veel meer overblijft. Of zijn experiment over de hele lijn geslaagd is wordt door de critici betwist, maar zij zijn het er wel over eens dat Parfait Amour een opmerkelijke film is.

Jean van de Velde was met René Seegers en Leon De Winter medeoprichter van de Eerste Amsterdamse Film Associatie, waarvoor hij al eerder De Afstand maakte.

(Vrij naar Joyce Roodnat - NRC 18.1.85 en Jan Simons Groene Amsterdammer 16.1.85)