Painters Painting

“Painters Painting” is niet alleen een uitstekende film die ondanks zijn lengte op geen enkel moment verveelt, het is ook en vooral zeer levendige getuigenis - misschien onvolledig en partijdig - over het ontwaken en de bloei van de Amerikaanse schilderkunst van 1945 tot nu. Deze film maakt zich voornamelijk verdienstelijk door die dingen te duiden die een tentoonstelling niet kan: de lange afhankelijkheid van New York ten opzichte van Europa, de atmosfeer aanvankelijk een beetje provinciaals, vervolgens een beetje teruggetrokken. "Een kulturele primitieve toestand" zegt een van de ondervraagden. De film toont ons de afkeer van de na-oorlogse generatie voor de new-deal ideeën van het Roosevelt-tijdperk: de sociale en illustratieve schilderkunst die de scholen en openbare gebouwen overspoelde. Hierop volgde de “dégout”: schilders en kunstenaars waren kotsbeu. Er volgde een krisis: de krisis van het onderwerp. Antonis zelf aan het woord: “wij schilderen zelfportretten zonder dat we wisten wie we waren. We zochten God in landschappen die we kapot maakten. Wij hebben Indianen geschilderd om ze zo spoedig mogelijk af te slachten.” “Painters Painting” toont ons Motherwell, Olitzki, Jasper Johns, Helen Frankenthaler. Ook Warhol en Ranschenberg krijgen een beurt. Van al de mensen die in “Painters Painting” verschijnen is het nochtans een niet-schilder die het meest opvalt: de handelaar Leo Castelli, beroemd in het om het even wat aan om het even wie verkopen. “Painters Painting” is een groot dokument, dat des te aantrekkelijker overkomt door de menselijke en humoristische ouch de Antonis nooit achterwege heeft willen laten.