Op de fiets naar Hollywood

Ruim drie jaar geleden ontstond vanuit de Nederlandse Filmdagen de idee om een documentaire te (laten) maken over de Nederlandse filmproduktie in de tien jaar van haar bestaan.
Ons voorstel bestond maar uit een half kantje ( waarvan we de inhoud allang ver­geten zijn), maar we werden uiteindelijk toch (als winnaars) belast met het ver­eeuwigen van de 'geschiedenis' van de Nederlandse film tussen 1958 (de oprich­ting van de Filmacademie) en heden. Oorspronkelijk hadden we slechts twee vragen in onze rugzak: geen theorieën,
geen stellingen, gewoon twee simpele, doodeenvoudge vragen: Wie wil hier wat verfilmen en waarom, en ... waarom zoe­ken zoveel filmmensen hun heil in het buitenland? ... Maar van het een kwam het ander en uiteindelijk zaten we met 30 uur filmmateriaal opgescheept! Hoe herleid je al die boeiende en openhartige verhalen tot een film van 100 minuten? Antwoord: niet! Je begint te selecteren, te censureren, in te korten, uit te dunnen, te loochenen en te verloochenen, tot uiteindelijk slechts een schijntje overblijft van die 'grote Nederlandse filmgeschiedenis ... of: hoe het essentiële verborgen blijft ... ' (Willem Thijssen, Robbe De Hert -de loopjongens van het verdriet)
P.S. Zoals gebruikelijk nam de financiële aanloop van de film 28 maand in beslag zodat we voor het maken net 7 maand tijd hadden ... of hoe de geschiedenis zich dagelijks herhaalt.