One-Trick Pony

ROBERT M. YOUNG
Studies aan het Massachussets lnstitute for Technology. Na de oorlog, studies te Harvard. Hij draait talrijke dokumentaires, ondermeer de serie WHITE PAPER voor NBC-televisie. Vele van zijn produkties worden echter van de TV-schermen weggecensureerd. In het begin van de jaren '60 draait hij samen met Michael Roemer NOTHING BUT A MAN over de situatie van de zwarten in de USA. In '76 verfilmt hij Miguel Pinero's toneelstuk SHORT EYES over het gevangenisleven. In '77 volgt dan ALAMBRISTA over de Mexicaanse, klandestiene gastarbeiders in Californië. Nadien volgt nog RICH KIDS, en tenslotte ONE-TRICK PONY.

ONE-TRICK PONY is een film van, met en over Paul Simon. En alhoewel de overeenkomsten tussen hem en het personage dat hij vertolkt opvallend zijn, is ONE-TRICK PONY niet zozeer een autobiografische film ofte 'bio-picture' dan wel een film die erg veel reveleert van de kreatieve persoonlijkheid van zijn maker. En met de maker wordt hier wel degelijk Paul Simon bedoeld wiens inbreng veel belangrijker was dan de bescheiden, onderkoelde regie van Robert M. Young. Simon schreef het scenario, komponeerde de filmscore en vertolkte de hoofdrol; zijn business manager Michael Tannen fungeerde als executive producer en Warner Bros. bleek maar bereid om geld te investeren op voorwaarde dat Simon bij de hele zaak betrokken was. Het was trouwens Warner Bros. dat er uitdrukkelijk op aandrong dat Paul Simon ook zou akteren, alhoewel zijn enige akteerervaring terug te brengen was tot een bijrol in ANNIE HALL ('77) van Woody Allen, een TV-special in '78 en wat werk in de populaire 'Saturday Night Live'-show.

ONE-TRICK PONY brengt het verhaal van de rock-muzikant Jonah Levin die in de jaren '60 aardig op weg was om een heuse ster te worden op basis van één, gigantische anti-oorlogshit (Soft Parachutes). Maar men is ondertussen een aantal jaren en ook een aantal generaties verder: de enorme hit heeft geen opvolgers gekregen, de muzikale trends en dito smaken zijn veranderd, het huwelijksleven van Jonah Levin loopt op de klippen en het uitputtende leven met de band 'on the raad' begint aan hem te vreten. En alsof dat alles nog niet genoeg is, zal Jonah Levin zijn enige kans op een comeback verknallen door te weigeren dat een platenproducer, met een duidelijk verschillende muzikale smaak (rol gespeeld door Lou Reed), zijn werk 'kommercialiseert'... . Kortom, een soort samenvatting van de minst appetijtelijke en minst glamoureuse zijden van de rock-industrie.

Meteen is ook duidelijk dat ONE-TRICK PONY (de term is een soort eufemisme voor een 'one-hit wonder’) niet autobiografisch kan zijn wat Paul Simon betreft. Het is meer een cynische of ironische hypotese over hetgeen met Paul Simon had kunnen gebeuren indien het fenomenale sukses van 'The Sound of Silence' een zogenaamde 'one-shot hit' was gebleken in plaats van de pijlsnelle start van een suksesvolle karrière.

Ook wat het typische band-leven betreft verschilt Paul Simon trouwens van zijn film-personage. Paul Simon: "Het is vreemd dat ik al die tijd bezig ben geweest met rock & roll, zonder echt deel uit te maken van een band. Ik maakte deel uit van een duo, een vokaal duo, en ik speelde met studio-muzikanten. Het leven van een band 'on the raad' is nochtans een essentieel deel van de rock & roll. Ik ken het alleen door om te gaan met mensen die wel dat soort leven leiden". Maar toch gaat ONE-TRICK PONY niet voornamelijk daarover. De sleutel tot de essentie van deze film lijkt te liggen in de manier waarop Paul Simon zijn versie geeft van wat men 'Every Rocker's Elvis Obsession' zou kunnen noemen. Paul Simon: "Eén van de vroegste overwegingen die ik had in verband met muziek - ik was 14 jaar en ik dweepte met Elvis. En ik zei tegen mezelf: ik zal nooit, nooit zo goed zijn als Elvis Presley. Dus zal ik nooit gaan doen wat Presley doet. Dus zal ik iets anders moeten vinden om te doen".

Naast de her en der verspreide referenties naar Presley, centreert de film zich voornamelijk op een aantal 'typische' konflikten: dat tussen Jonah die van rock & roll droomt en zijn vrouw die hem blijft achtervolgen met de vraag wanneer hij nu eindelijk volwassen zal worden; dat tussen de werknemer/muzikant Jonah en de werkgever/muzikant Jonah in zijn relatie tot de band; dat tussen Jonah die bezeten is van zijn muziek en de mensen die met die muziek marchanderen, etc. Samenvattend wordt de hele teneur van de film erg goed weergegeven door de titel die in Rolling Stone boven een artikel over ONE-TRICK PONY werd gezet: "What do you do when you're not a kid anymore and you still want to rock & roll?".