Oi kynigoi (Les Chasseurs)

Twee jaar geleden, op het Vierde Internationaal Filmgebeuren was Angelopoulos reeds de vedette met zijn voltreffer O THIASSOS. Als vervolg op deze merkwaardige film die ook de "Age d'Or"-prijs kreeg kwam een vervolg die ook, in 1977 dan, aan de "Age d'Or"-prijs. Omdat Angelopoulos reeds laureaat was had zijn CHASSEURS geen kans. Wat heel terecht een filmjoernaliste verontwaardigde. Zie hier wat zij schrijft. Voor ons kon het aan geen twijfel onderhevig zijn, dat het minst ver van Bunuel verwijderde werk in de run van dit jaar I KYNIGHI van Angelopoelos was. Er komt in deze film een scène voor, waar een vrouw van kop tot teen gekleed, in haar dooie eentje het liefdesspel mimmeert temidden van een feestvierend gezelschap op de dansvloer. Het volledig erotisch ritueel met al zijn symbolen en geheime maar universeel aanvaardbare tekens wordt van de inzet af tot en met de ontlading
tot uitdrukking gebracht in een solodans door deze vrouw in oerzedige avondjurk. En er gaat van deze "cavalière seule" een dermate sensuele indruk uit, een zo sterke suggestie van frustratie tevens, dat daarnaast L'EMPIRE DES SENS naïef exhibitionisme wordt. Alleen reeds door dit fragment is I KINIGHI vergelijkbaar met L’AGE DOR uit 1930. Daarnaast is er in deze film een konfrontatieve, volkomen nieuwe ontwikkeling van een politieke tematiek. Er is het vernuftig manipuleren van tijd en ruimte binnen een politieke kontekst en het gebruik van kleur en dekor als funktioneel dramatische elementen. Maar ja, Angelopoulos werd als laureaat geëlimineerd, wat in feite absurd is, want de beste is de beste, ook als hij dit bij een vorige gelegenheid was. Deze film vangt aan bij oudejaarsavond 1977, ergens in het Noordelijke ingesneeuwde deel van Griekenland. Een groepje jagers, allemaal welstellende bourgeois, vinden er per toeval het lijk van een weerstander die er zo'n een dertig jaar geleden moet vermoord zijn tijdens de burgeroorlog. Deze onprettige vondst zal bij hen, ebenals bij hun echtgenoten de oude passies weer doen oplaaien.

Elk om beurt gaan ze de evementen die ze dertig jaar geleden meemaakten nu symbolisch herbeleven. De burgeroorlog van 1947 tot 1949. De verkiezingen van 1958. De moord op Lambrakis in 1963 … . Zoals in zijn vorige films reeds het geval was, is Angelopoelos hier terug meesterlijk en zelfs virtuoos. De beelden, de bewegingen en de handelingen van de akteurs, de muziek, alles intigreert zich in een geheel op een ragfijne manier die verbluft door haar perfektie. Feitelijk is I KINIGHI veel meer dan een evokatie van het recente Griekenland en de plastische schoonheid kan niemand onverschillig laten.