O Melissokomos (The Beekeeper)

De politieke thema 's die de films van Angelopoulos tot nog toe hebben gedomineerd worden in deze nieuwste film opzijgeschoven. De Bijenhouder is een obsederende, veeleisende maar indrukwekkende film over de laatste dagen in het leven van een gebroken, ontgoochelde man. Bijna helemaal afwezig zijn ook de ingewikkelde , lange shots waarvoor Angelopoulos bekend (en bij sommigen gevreesd) was. Er zijn nog lange opnamen in de film, maar de montage is opvallend sneller. De camera staat nog vaak stil om de personages te observeren en om een stille , ingetogen stemming te creëren. Het scenario is bijzonder sober en vergt van de kijker onverminderde aandacht omdat wat gezegd wordt eigenlijk minder belangrijk is dan wat niet gezegd wordt.
Marcello Mastroianni speelt de rol van Spyros, een man van middelbare leeftijd wiens doorzakkende schouders en afwezige blik een leven van teleurstellingen verraden. Zijn passie is bijen kweken. We ontmoeten hem voor het eerst op de doorregende bruiloft van zijn dochter , een ongemakkelijk familiefeest waar duidelijk weinig plezier beleefd wordt. Na afloop van het feest huilt hij gesmoord.
Later stapt hij in zijn vrachtwagentje om zijn bijen te gaan inspecteren . Hij pikt een jonge liftster op, een sensueel meisje dat hem uitdaagt. Hij wijst het spelletje af. Hij keert niet naar huis terug , maar vertrekt op een reis naar momenten uit zijn eigen verleden, in gezelschap van het meisje. Hij gaat bij zijn ex-vrouw, bezoekt een oude vriend (Reggiani) en gaat ook bij zijn dochter. Maar er wordt
weinig gezegd en hij vertrekt onaangekondigd. Dan gaat hij op pelgrimstocht naar zijn geboortehuis. De relatie met het meisje is een gespannen, wisselende verhouding van aantrekking en afstoting die onvermijdelijk in een escalatie moet eindigen.
In elke scène van deze film is Mastroianni meester van zijn rol. Zijn vertolking is aangrijpend en overtuigend. Zoals het een groot acteur betaamt is hij een personage en geen vedette. Opvallend mooi in deze film is ook de fotografie, die door het trage, maar nergens saaie ritme, diep op de kijker inwerkt.