Monterey Pop

Monterey Pop was de eerste maal dat filmmakers en cameramensen door middel van zoom- en andere effecten probeerden een visuele link te leggen tussen muziekuitvoerder en filmmedium-toeschouwer. De interpretatie was niet altijd even geslaagd, maar het resultaat straalde tenminste persoonlijkheid uit. Wel dient gezegd dat vooral de beelden van de aankomst van allerlei hippe figuren op de tonen van "If you're going to San Francisco" het best tot hun recht komen.

Monterey Pop was niet alleen met verbeelding gefilmd - er waren zeven cameramensen aan het werk - de film toonde het beste van wat er in 196 7 op rockgebied te beleven was (Dylan, Beatles en Stones uitgezonderd) . Zo traden in Monterey o.m. The Who (een heel agressieve act), The Jefferson Airplane (typische West(wast rock), Eric Burdon and the Animals, Country Joe anti the Fish, Janis Joplin (toen al een legende), Otis Redding (de betreurde meester van de soulmuziek), de jonge Simon and Garfunkel, Jimi Hendrix en ten slotte ook Ravi Shankar op. Pennebaker zelf zei toen in een interview: "Ik had het gevoel dat de film binnen 10, 15 of 20 jaar nog altijd interessant zou zijn, of nog interessanter. In zekere zin had ik het gevoel dat de muziek verzamelbaar zou zijn, dat je hem kon bijhouden."

De film Monterey Pop heeft voor de toeschouwer van de jaren tachtig echter ook iets macabers: als je optelt hoeveel van de mensen die je in de film ziet nu dood zijn, bekruipt je even een naar gevoel: Jimi Hendrix, Janis Joplin, Otis Redding, Mama Cass, Keith Moon, Brian Jones, zij hebben het tijdperk van de Flower Power, Love, Peace & Music niet lang overleefd. Ook is het voor de kijker van 1985 misschien vreemd na al het gedaver en de opwinding, plotseling iedereen met gesloten ogen te zien luisteren naar Ravi Shankar. Maar het illustreert op een prachtige wijze de geest die ook mei 1968 zou bezielen ...

(Vrij naar Roel Van Bambost Rockfilms, Gent 1982 en persmap)