Metin

THOMAS DRAEGER
Studeerde germanistiek en theaterwetenschap, maar stapte in '67 over naar de "Deutscher Film- und Fernsehakademie Berlin". Richtte de produktiefirma Kintoff op ('71), waaruit hij zich terugtrok om Cikon ('78) te stichten. Draeger heeft meerdere TV-films op zijn aktief, maar werkte vooral voor de uitzending "Rappelkiste" (74-79) en vervolgens leidde hij de serie "Neues aus Uhlenbusch".

In elke grootstad zijn er tal van gastarbeiders, in het Gentse zijn het vooral Turken (5.500), en in verschillende wijken vormen zij ongeveer 20 % van de totale bevolking. Opvallend is het groot aantal kinderen die op straat veel, en dikwijls tot in de latere uren, spelen. Meestal vormen zij een hechte groep, waar vlaamse kinderen moeilijk een plaatsje kunnen bemachtigen. In de vrij belangrijke reeks dokumentaires over het gastarbeidersprobleem komen de kinderen maar weinig aan bod, ofschoon zij de link zouden kunnen vormen tussen hun turkse gemeenschap en kultuur en de westerse industriële maatschappij. Maar veelal zien we dat ze nog altijd moeilijk kontakt zoeken met de belgische kinderen en niet verder studeren dan aan een technisch gerichte school. Veelal wordt de vraag gesteld of er nog een integratie mogelijk is, of de beide bevolkingsgroepen dit nog wel willen. Maar hoe kan het ook anders? Kan je een gastarbeider en een Belg zo maar naast elkaar plaatsen; wat gaan zij doen? Praten, vechten, elkaar de rug toe keren? Hoe reageren kinderen hierop? METIN illustreert juist zo een geval: een duits meisje, Anna, zo'n zes jaar oud, schijnt van al die problemen geen weet te hebben. Zij komt in Berlijn op een appartement wonen met haar moeder. Kontakt met berlijnse kinderen heeft ze nog niet, wanneer Metin voorbij komt. Vrij snel, ondanks een direkt opduikend taal-en kommunicatieprobleem, worden zij bevriend. Het uitgangspunt van een allesbehalve moraliserende of belerende film.

METIN speelt zich af in de wijk Kreuzberg, bekend om zijn krakersbeweging en om zijn Kultuurfabriek. In de buurt tracht men ook aan stadsvernieuwing te doen, of beter gezegd aan sanering. Daar leeft Metin, een zesjarige turkse jongen, die nogal ondernemend is. Zijn ouders gaan overdag uit werken en zijn oudere broer loopt nog school. Metin moet op zijn kleine zus letten, die hij 's morgens naar de kindertuin brengt, vervolgens doet hij de boodschappen en kuist hij de woning. Metin zal de "gids" worden voor de vervreemde Anna: hij toont haar de Kreuzbergwijk en hij vertelt over Turkije. Samen gaan zij op ontdekking, zij vinden spelletjes uit. Volwassen-problemen als racisme, vreemdelingenhaat daar hebben zij geen last mee. Zowel berlijnse als turkse kinderen vinden Metin en Anna een raar stel. De berlijnse kinderen dulden niet dat Anna Metin meebrengt op "hun" speelplaats, zij zijn wantrouwig en begrijpen de situatie niet. Maar ook de turkse kinderen willen niets te doen hebben met Anna. Daarop denkt Metin iets uit... Het idee om via kinderen het probleem van alledaags racisme aan te pakken is meer dan lovenswaardig, in de eerste plaats omdat METIN zo juist geobserveerd is en zo geloofwaardig overkomt. Wie ooit (volwassene of kind) met zo'n situatie gekonfronteerd werd, zal zich zeer snel met één of andere toestand of personnage kunnen identificeren.

In deze film wordt het turks niet vertaald (althans niet in de BRD). Dit onderstreept zeer reëel de kontaktmoeilijkheden. Metin leert Anna enkele woorden Turks en Anna helpt Metin met het Duits. Ondertitels zouden eigenlijk bij zo'n film overbodig zijn. Kinderen begrijpen en voelen aan. De volwassenen maken er wellicht problemen over. De eigenlijke "story" van METIN is vrij bescheiden, zo dat het dunnetjes zou uitvallen voor een speelfilm. De reden hiervoor is dat Thomas Draeger de theorieën en wetenschappelijke ondervindingen van pedagogen zeer ernstig genomen heeft om kinderfilms niet te "zwaar" te maken en het verhaal in de eerste plaats via beelden te vertellen. METIN is een "kijkfilm" geworden, hij is dan ook met zorg gemaakt en van een onberispelijke visuele kwaliteit, zoals het in de bondsrepubliek maar al te weinig gebeurt. Draeger neemt zijn tijd om zijn verhaal in beelden te vertellen, om emoties te verwekken en te laten uitwerken. Een zeer rustige kamera beschrijft zonder haast in poëtische beelden de vrij grauwe Kreuzbergwijk, wordt nooit voyeuristisch nieuwsgierig bij de turkse gastarbeidersfamilie. De film biedt de kijkers beelden, geen illustratie van een verhaal.