L'homme fragile (The Fragile Man)

Claire Clouzot’s curriculum vitae lijkt al evenveel op een loopbaan als op een reis. Frankrijk en de States zijn haar vaderlanden; ze was filmkritikus (Cinéma, Ecran, Le Matin, Combat, Biba, Sight & Sound, Moviegoer), schreef filmboeken, produceerde en realiseerde radio en t.v.-programma’s, werkte bij Lelouch, Varda, Heyneman, medestichter van MUSIDORA, en schreef twee scenario’s: L’HOMME FRAGILE en LE PURE ET L’IMPURE (voor Delphine Seyrig).

Claire Clouzot toont ons mensen die echt zijn, die leven met hun kwaliteiten en hun zwakheden, die ook de onze zijn, die hun momenten van vertedering en van ontmoediging kennen. Hoe doet ze dat? Heel eenvoudig door haar personages te situeren in een levensruimte, die nooit abstraherend is, nooit voorbeeldig. Instinktmatig beseft Claire Clouzot dat men maximaal aandacht moet geven aan het detail, aan het bijzondere, en dat ze langs het hart moet werken, zelf de emoties moet voelen die ze aan anderen wil meedelen en dat ze alleen eerlijk zal zijn als ze spreekt over wat ze kent.
L’HOMME FRAGILE is één van de weinige films waar het professionele milieu getoond en geschreven wordt zonder clichés of kunstmatige beelden. Neen, hier geen redaktiezaal op zijn Amerikaans, geen mytische job vol glamour, zoals bij de traditionele kineasten. Liever een krot van een korrektiezaal tonen, dat is wel meer de realiteit, het dagelijkse, dan op een telex of telefoontje wachten van xyz.

En dan, intiem verweven met dat kader, is de persoonlijke beleving. Een gescheiden vrouw, zonder kind, keert terug uit de States: zij moet zich heraanpassen, en dat zonder veel entoesiasme. Een eveneens gescheiden man, die het moeilijk heeft zijn vaderrol aan te leren, omdat de maatschappij hem daartoe niet heeft voorbereid: een kwetsbare mens die niet kan terugvallen op mannelijke modellen die men hem heeft voorgehouden sinds zijn jeugd, omdat hij zijn verhouding tot de vrouw moet herzien. Hij heeft de voogdij over zijn kind gekregen en hij koncentreert al zijn gevoel op het kind. Tegenover hem staat de vrouw, die zich ook niet zeker voelt. Ook zij is kwetsbaar. De kwetsbaarheid van haar te nieuwe sterkte, van haar onafhankelijkheid gewonnen ten koste van de eenzaamheid, van zekere verloocheningen die ze waarschijnlijk te snel heeft gedaan. Claire Clouzot zal mogelijk met een scheef oog bekeken worden door haar extremistische zielen, maar eigenlijk moet je gelukkig zijn dat een vrouwelijke kineaste ons een zo gevoelige, een zo hartelijke film heeft kunnen geven. Het bewijst juist haar authentieke geestelijke onafhankelijkheid dat ze weigert van haar film een vehikel voor nieuwe slogan ideeën te maken. Opvallend is ook dat het hoofdpersonage een man is. Noch de man, noch de vrouw voelen zich gelukkig in een tijd van “anti-machisme” en van “feministische revolte”: mannen voelen zich nu slecht in hun mannetjes-lichaam. In de film is het onmogelijk geworden met elkaar nog gevoelsbanden aan te gaan. Claire Clouzot illustreert dit vanuit een autobiografisch standpunt.
Met een klassieke kameravoering en een warme eerlijkheid legt Claire Clouzot ons een onpretentieus verhaal voor, een ontroerende getuigenis over onze tijd en de liefde. Oog in oog met onszelf. Vol finesse, vol humor. (JMDV)

Filmliefhebbers kennen Claire Clouzot ongetwijfeld uit haar joernalistiek werk. Met ‘L’HOMME FRAGILE bewijst ze niet alleen over een dosis gezonde lef te beschikken maar ook over talent. Vol finesse en vol humor weet Claire Clouzot de toeschouwer te boeien met een eigentijds en menselijk onderwerp.