L'âne qui a bu la lune

We bevinden ons in een klein dorp van de Corbières. Een oude man, de verteller, gezeten op de drempel van zijn deur, vervolgens vergezeld van een klein kind , brengt ons vijf verhalen uit zijn reper­toire . Daarin legt hij tegelijk zijn kennis, zijn wijsheid, zijn sluwheid, en dat beetje zelfspot, zonder dewelke de geest van de boer niet zou zijn wat hij is.
Het eerste verhaal is tragikomisch: drie jongeren die naar Parijs zijn getrokken om Frans te leren en die nooit meer zijn te­ruggekeerd.

Dan het kostelijke verhaal van « De bur­gemeester van Guil-han » of hoe een var­ken op wettelijke wijze burgemeester van een dorp wordt door van janboel en het geharrewar te profiteren.
« De monnik die verandert in een ezel » is de geschiedenis met vier personages : de man, de vrouw, een ezel en een monnik, eigenlijk maar drie ... « De ezel die de maan heeft leegge­dronken» borduurt grappig en vrij door op het thema van een kleine vergissing en een kort gedicht.

Het laatste verhaal is een tragische novelle die met carnaval te maken heeft.
De verbinding tussen de vijf verhalen wordt gelegd door het fijnzinnige com­mentaar van de verteller maar ook door de vreemde betoverende kracht van de volle maan waaronder ze zich afspelen . « Men moet best niet te veel vertrouwen op de volle maan » , zegt de verteller, « Vooral niet als ze helemaal vol is! Alles gebeurt onder de volle maan, wist u dat niet! Let maar goed op, u zal het wel merken. » De hoofdkleur in deze film is humor. Het gaat hier niet om de oude grappige boer die uitgevonden werd door een stedelijke burgerij, inschikkelijk op haar kijk op het landelijke leven. Het gaat hier om een werkelijke komische boer, in gedachten over zijn bronnen , de volkse vertellingen van Zuidwest-Frankrijk. Dat is de eigen­lijke reden waarom de regisseur Marie-Claire Treilhou geen beroep heeft gedaan op beroepsacteurs maar op echte land­bouwers, handelaars, enz... (vrij naar persmap)