La sirène (The Siren)

1980, Abadan, de belangrijkste oliemetropool en havenstad in Zuid-Iran, één jaar na de revolutie die uitmondde in een islamitische republiek. Posters van de Ayatollah kijken neer vanop de muren in de binnenstad, die verbleekt bij de machtige olieraffinaderij. De veertienjarige Omid speelt een partijtje voetbal met zijn vrienden, nietsvermoedend voor de hel die ophanden is. Net wanneer Omid een strafschop probeert te stoppen, wordt Abadan opgeschrikt door een Iraakse raketaanval op de raffinaderij. Iran en Irak zijn in oorlog, en Abadan wordt een van de martelaarsteden waar velen weigeren hun thuis op te geven. Omid houdt zich staande door onder meer taken over te nemen van een gehospitaliseerde bezorger. Tot hij op een lenj botst, een traditioneel Zuid-Iraans schip dat weleens de Ark van Abadan kan worden.
Na zowel militante docu's als fictiefilms, is La sirène de eerste animatiefilm van Sepideh Farsi, die al sinds 2009 persona non grata is in Iran, mede door Tehran Without Permission (2009), een docu geschoten op een Nokia-gsm omdat filmen in de hoofdstad niet was toegestaan. Farsi en scenarist Javad Djavahery maakten als tieners de eerste oorlogsjaren mee, vooraleer ze het land verlieten om verschillende redenen. Net als in het thematisch verwante Persepolis (2007) gebruikt La sirène animatie om geweld op een draaglijke afstand te houden, maar de keuze was ook praktisch. Bovenop het feit dat zowel Farsi als Djavahery niet welkom zijn in Iran, is de stad Abadan grotendeels verwoest en daarna heropgebouwd. In kleurrijke 2D-animatie, schipperend tussen magisch-realisme en de bloederige realiteit, toont Farsi de tweespalt tussen hoop en wanhoop.
"Muziek is sterker dan een kogel", zei Djavahery bij de première in Berlijn, en dat is duidelijk te merken in deze Belgische coproductie. De score van de Frans-Zwitserse trompettist Erik Truffaz is een opvallende mix van westerse genres en traditionele Iraanse muziek, gespeeld op de Dammam (drum) en Ney-anban (een soort Iraanse doedelzak). Niet alleen de soundtrack refereert aan de rijkdom van de Iraanse muziekwereld. Ook het personage van Elaleh, een uitgebluste diva die niet langer mag optreden sinds de revolutie, is een ode aan de verbindende kracht van muziek. Haar tanende star power maakt geen onderscheid tussen de burgers in Abadan en de Iraakse soldaten.