la mort de Mario Ricci (The Death of Mario Ricci)

CLAUDE GORETTA
Claude Goretta (1929) kwam na zijn studies (rechten) in Genève eerst in de filmkritiek terecht om later bij de Zwitserse TV te belanden. In 1968 richtte hij samen mei o.a. Alain Tanner een filmproduktiemaatschappij op, de ''Groupe des Cinq''. In films als LE FOU (1970), L'INVITATION (1973), LA DENTELLIERE (1976) en LA PROVINCIALE (1980) vertrekt de sociaal bewogen Goretta steevast van alledaagse situaties om te peilen naar wat er achter deze banale façades kan schuilgaan.

la Mort de Mario Ricci
Claude Goretta, die tijdens de gebruikelijke perskonferentie in Cannes zei dat hij en zijn generatie bepaald werden door de Italiaanse kinema in het algemeen en het neo-realisme van een De Sica, een Visconti en een Rosselini in het bijzonder, heeft met LA MORT DE MARIO RICCI zijn meest komplekse film tot hiertoe gemaakt.

Een vergrijsde en fysiek beperkte TV-reporter (Gian Maria Volontè) wil in een Frans-Zwitsers dorpje een interview opnemen met de Duitse prof Kremer (Heinz Bennent), een specialist op het vlak van de honger in de wereld, die elk jaar 15 miljoen doden als tol eist, en hij wil hem konfronteren met de fatalistische houding van de wereldburger. De deskundige is de jongste tijd niet meer zo aktief bezig, leeft teruggetrokken op het platteland en de linkse journalist wil uitzoeken wat daar precies achter zit. De prof blijkt van mening dat al zijn voorstellen om het hongerprobleem op te lossen tot niets hebben gediend… Intussen gaat in het bekrompen, sompige landschap het leven verder; verscheidene families en gezinnen zijn in een krisissituatie
beland. De liefdesaffaires vermenigvuldigen zich schijnbaar en dreigen de gesprekstema's van de dag te worden tot het nieuws in het dorpje de ronde doet dat de jonge arbeider, Mario Ricci, die in een auto-ongeval is omgekomen, het slachtoffer is geworden van een aanslag.
Met een geraffineerde precisie schetst intimist Goretta het alledaagse leven zoals de TV-reporter het als geïnteresseerde buitenstaander ervaart en raakt ook even de pietluttigste problemen aan tegen een fond van latent geweld en ontluikend racisme, waarvan de Italiaanse inwijkeling Ricci het slachtoffer is geworden. Zowel de prof als de TV-reporter laten zich zien als vermoeide helden, die het niet kunnen rooien in deze verziekte samenleving waar de jeugd niet meer weet van welk hout pijlen te maken. Goretta ontmaskert deze/onze samenleving, die hij in het Zwitserse mikrokosmos heeft heropgebouwd en klaagt terloops ook de onmacht van het TV-medium aan. Goretta filmt zoals de Vlaamse primitief Jan Van Eyck schilderde; hij zet een vergrootglas op een schilderij en ontdekt door een vensterglas een stadslandschap dat tot in zijn kleinste details precies wordt weergegeven. Goretta's films zijn proeven van minimal art.

Staat in LA MORT DE MARIO RICCI het levensgroot kontrast centraal tussen individu en samenleving, tussen de eigen (identiteits-)krisis en een zo wereldomvattend probleem als de honger in de wereld, Goretta ontpopt zich met deze film als een sociaal geëngageerd kineast die hoe langer des te meer sociologische onderwerpen prefereert.