La Donna del Traghetto (The Ferrywoman)

Gioli is een marionettenkunstenaar, die een bijzonder zwak heeft voor zijn poppen en kinderen. Na de dood van zijn moeder, wier graf hij talloze keren bezoekt, leidt hij een somber en eenzaam leven. Zijn vriendschap voor een jongen wordt door de omgeving als verdacht beschouwd en men steekt zijn poppentheater in brand. Vermits het graf zich op de andere oever van de rivier
bevindt wordt hij een van de weinige vaste klanten van de veerpont, die wordt bediend door een jonge, eenzame vrouw, die na de dood van haar ouders in een dispuut verwikkeld is met haar broer, die het huis en het land aan industriëlen wil verkopen. Na de brand ijlt Gioli naar het graf, maar hij is zo kapot van het gebeurde dat hij in zwijm valt. De vrouw van de veerpont verzorgt hem en zal, zonder dat hij het weet, een hartewens van hem in vervulling brengen : zij schenkt hem een kind. La Donna del Traghetto is een merkwaardige film over een ongewoon thema : kan een man hetzelfde verlangen naar een kind hebben als een vrouw? Het is een melancholische film over eenzamen, die elk met respect voor de geschiedenis van de ander op een onuitgesproken manier soelaas brengen in een leven dat geen enkel perspektief meer leek te bieden. Fago filmde het verhaal in een kalm ritme, met pastelkleuren en zonder overbodige dialoog. Aldus lijken de twee mensen uit een andere wereld te komen en worden de pont en de rivier symbolen.
(vrij naar persmap)

Amedeo Fago (Rome 1940) debuteert weliswaar als regisseur met deze film, maar hij is in het Italiaanse filmbedrijf lang geen onbekende meer. Hij werkte sinds 1967 als scenograaf bij o.m. Marco Bellocchio, Carlo Lizzani, Elio Petri en Lina Wertmüller.