La Dolce Vita

Mastroianni is onze gids, een gealiëneerde journalist die tegelijk aangetrokken en afgestoten wordt door de party's in de intellectuele en artistieke kringen waarin hij vertoeft. Zoals Fellini zelf exploiteert hij datgene waartegen hij van leer trekt en waardoor hij bedwelmd wordt. De twee dames op zijn weg moeten de vrouwelijke dualiteit incarneren : Anita Ekberg heeft er geen moeite mee om te suggereren dat ze één en al vlees is, Anouk Aimée heeft het al wat moeilijker om het spirituele te belichamen. Deze veelgeprezen film bedient zich van de beproefde formule van Cecil B. de Mille : eerst de toeschouwer wat prikkelen om dan schijnheilig de vermanende vinger te kunnen opsteken. (P. Duynslaegher, Blik op Zeven)