La couleur du vent (The colour of the wind)

Louise werkt als literair adviseur op een uitgeverij, de 'Editions du Cercle'. Op zekere dag komt er een dik manuscript binnen, een gewoon uitziend, banaal pak uit Amerika. Niets speciaals. Maar als ze het pak openmaakt en begint te lezen wordt ze als door een bliksem getroffen : nooit tevoren heeft ze zoiets gelezen. Deze roman, De Kleur van de Wind van een zekere Paul Madison, gooit haar helemaal overhoop. Zij begint brieven te schrijven. Hoe verder ze komt in het boek, hoe meer ze schrijft en hoe intiemer het briefcontact tussen lezeres en schrijver wordt. Ten slotte is Paul voor haar een vertrouwde figuur geworden, doorheen zijn boek en zijn brieven. Haar aandacht voor Serge, de man die van haar houdt en die ècht is, reëel en niet zomaar een schim, verslapt gaandeweg. Ze raakt geheel geobsedeerd door dat boek en door de drang om haar baas, Colbert, ertoe te overhalen dat boek uit te geven. Paul zou wel naar Parijs moeten komen. Er moet nog aan de tekst gewerkt worden, correcties, wijzigingen, redaktie. In zijn antwoordbrief staat dat hij echter niet staat te trappelen om daarvoor naar Parijs te komen. Maar hij komt toch. En hij vindt Pierre, de collega en medeplichtige van Louise. Paul gaat akkoord: er zal nog aan de tekst gewerkt moeten worden. Maar een ontmoeting met Louise komt er niet. Al was dat het eigenlijke doel van zijn overtocht, hij zal haar niet te zien krijgen. Zij is gevlucht uit vrees de man te ontmoeten die in haar dromen al een levende figuur geworden is. Terug in de Verenigde Staten stuurt Paul haar een vliegtuigticket. Zal Louise de moed hebben om hem deze keer op te zoeken en aan deze liefde toe te geven? La Couleur du Vent is in velerlei opzichten een typische Granier-Deferre-film. Het verhaal moet worden gesitueerd in de middenklasse, met personages die een goede opleiding hebben gehad. Hun problemen zijn, zoals steeds in zijn film, persoonlijke, psychologisch te omschrijven problemen en de afwikkeling van de gebeurtenissen verloopt steeds volgens een bepaald stramien. Dat maakt zijn films vrijwel allemaal degelijke werkstukken die echter vaak net iets missen om ze tot sterke films te maken. La Couleur du Vent is een mooie film dank zij zijn mooi gegeven en zal beslist een van zijn beste blijven.