Jonas qui aura 25 ans en l'an 2000 (Jonah Who Will Be 25 in the Year 2000)

JONAS is een film over acht mensen die de geboorte van een jongen van die naam hebben meegemaakt, die in het jaar 2000 vijfentwintig jaar zal zijn. Die acht mensen zelf zullen dan bij leven en welzijn tot de vijftigers en zestigers horen. In het jaar 1976 echter, waarin deze film speelt, funktioneren zij nog als de kleine profeten zoals Alain Tanner hen wenst te zien. Deze acht mensen zijn de volgende:

- een geschiedenisleraar die boel heeft met de schooldirektie omdat hij zogezegd te subversief zou zijn
- een supermarkt kassierster die de minst bedeelden "bevoordeligt"
- een werkloze typograaf die zich als "arbeider" recykleert om een alternatief herscholingsinstituut op te richten
- diens echtgenote, ook een arbeidster en steeds zwanger
- een boerin, die graag met voor een appeltje en een ei met gastarbeiders naar bed gaat
- haar man, een minnaar van de natuur, die zich steeds zorgen over de diersoorten die met uitsterven bedreigt zijn, maakt een ex-militant die nieuwe moed komt scheppen op hoop van een nieuwe revolutie
- een sekretaresje, die tijdens haar reizen naar het Verre Oosten een grote kennis van erotische kultuur heeft opgedaan, en die nu wil in praktijk omzetten.

Dus acht mensen, acht jaar na de "revolutie". Het zijn mensen die in 1968 de aanloop naar mogelijk een nieuwe samenleving hebben beleefd en anno 1976 duidelijk met een kater zitten van te vergeefse pogingen van wat toen werd ondernomen. We leren ze zo een beetje kennen tijdens het kijken naar JONAS. We kijken naar een sympatiek groepje 'alternatievelingen'. Dat wordt al gauw duidelijk. Ze hebben het gevoel van onbehagen in de huidige maatschappij met elkaar gemeen, stellen zich spontaan op in hun persoonlijk leven, proberen zo aardig mogelijk voor elkaar te zijn. Lichtvoetigheid in de problematiek maakt van JONAS en goed stuk bioskoopamuzement, voor alles wat nog jong genoeg is in onze dagen om met enige zorg naar het jaar 2000 te kijken. Hoe zal het dan zijn? Met ons allen? Het jongetje Jonas, dat dan vijfentwintig jaar wordt, staat aan het slot van de film als kind voor een muur waarop de grote mensen staan afgebeeld, door een hunner getekend in een primitief-surrealistische stijl in een aanval van profetie. Het gaat hier om de afdrukken die wij met z'n allen hoe dan ook toch nalaten voor de kinderen die we nog willen maken. (uit "De Volkskrant" en uit "Ecran")