Il bacio di tosca (Tosca's Kiss)

De Zwitserse regisseur Daniel Schmid geeft in zijn film Il Bacio di Tosca een ontroerend beeld van het leven in het rusthuis Casa Verdi te Milaan, dat ooit nog werd opgericht door Giuseppe Verdi ten bate van kunstenaars, en waar al meer dan duizend muziekkunstenaars hebben gewoond. Thans verblijven er zo'n 65. De film is een document humaine dat de bewoners in hun vroegere en huidige waarde laat zien, zonder hen te ontmaskeren als mensen die in een andere wereld leven of hen zielig voor te stellen. In het begin van de film klinkt het "Addio del passato" uit het derde bedrijf van Verdi's La Traviata. Maar in Casa Verdi wordt geen afscheid genomen van het verleden: men leeft er in het verleden. En waarom ook niet, als dat verleden zo rijk is? Wat heeft het heden, de oude dag, te bieden aan zangers die vroeger beroemd waren, de wereld bereisden en hoofdrollen zongen?

Een gewone documentaire is in Casa Verdi echter niet te maken: zo gauw de camera in de buurt is wordt er geacteerd en gezongen met stemmen waarin men meer verleden dan aftakeling hoort. Casa Verdi is geen rusthuis waar wordt gewacht op de dood, men leeft er zingend voort. Want opera is het leven zelf en men heeft niet voor niets geleefd en ervan geleerd. "Arme, dierbare levensgezellen!" zei Verdi in 1900, "Geloof me, vriend, dit huis is werkelijk de prachtigste opera!"

(Kasper Jansen in NRC Handelsblad 25.2.85)

Daniel Schmid (1941) is een filmmaker met een heel eigen stem. Hij debuteerde in 1971 met Thut alles im Finstern, Eurem Herrn das Licht zu Ersparen. Volgden in 1972 Heute Nicht oder Nie, in 1974 La Paloma, 1976 Schatten der Engel, 1978 Violenta en 1982 Hécate.