Harlis (The Sensuous Three)

Deze pikturaal ongewoon mooie en bovendien aangrijpende "comédie larmoyante" is in België slechts in een paar sexzaaltjes uitgebracht in een geknipte en verminkte versie. Onbegrijpelijk. HARLIS kon makkelijk ontaarden in een spektakel voor oubollige voyeurs. De "een man houdt van een vrouw, die van vrouwen houdt"-tematiek ligt meestal in de lijn van de "sexploitation". Vermoedelijk heeft het oorspronkelijke Belgische verdeelhuis zich op dit onderwerp en de bevreemdende liefdesscènes blind gestaard om de film onder het zielige sexgenre te katalogeren. Met zulk een mentaliteit kan je ook DER HAENDLER DER VIER JAHRESZEITEN ook tot de door de weekse blootfilm degraderen. Rainer-Werner Fassbinders film en HARLIS zijn allebei ironisch-tragische aanvallen op de leugenachtigheid van de gevoelens in het burgerlijke gezagspatroon, uitgewerkt in een fascinerende "nieuw-filmteatrale" stijl. HARLIS is een artificieel gemaakte film met als tema de bewust melodramatische liefdesgeschiedenis van de nightclubdanseres Harlis en Raymond. Hij moet daarvoor zijn vriendin en ideale vrouw-moeder Ria achterlaten. Inklusief haar financieel interessante slagerij. Harlis probeert een keus te maken tussen haar relatie met een vrouwelijke kollega en haar wonderlijke liefde voor Raymond. Prado, Raymonds broer, ziet Harlis als een vervelende indringster die tevens zijn luilekkerleventje bedreigt. Hij zal dan ook met sadistisch genoegen de verhouding tussen Harlis en Pera aan zijn broer op een law-and-order-wijze openbaren. Hij bereikt er het omgekeerde effekt mee en zal uit pesterij Ria huwen die hij tijden zijn huwelijksnacht wurgt. Zelfafstraffing van de burgerlijke moraal: zij ging een huwelijk uit berekening aan en hij wil daarmee het "anders" zijn van Harlis sublimeren. HARLIS speelt zich vandaag af maar de sublieme fotografie, deriante vertolking en de tweevoudige muziek (klassieke van Gustav Mahler met daar tussenin moderne geluiden) die een duidelijk dramaturgische funktie heeft, herinneren sterk aan de jaren tussen de beide wereldoorlogen, "roaring twenties" en "grim thirties". HARLIS is evenwel geen citatenbloemlezing van bekende films uit die tijd. Robert Van Ackeren is geen tweede Bogdanovich. "Ik heb een massa Hollywoodfilms gezien en je denkt - vooral als er een verwantschap van tama's is - onbewust in het patroon van die films" zegt Van Ackeren. "Hollywood is er steeds bij". Wat niet belet dat de opbouw van de revue-nummers bij het begin en het slot van de film een grandioze persiflage is op CABARET van Bob Fosse. De nostalgiehouding, de mooie gevoelens van herinnering aan vroeger is bij Van Ackeren een prachtige filmische vondst. HARLIS werd in Duitsland door de kritici bedacht met de "Ernst Lubitsch-Prijs", kreeg het label "Besonders Wertvoll” en was de officiële Duitse inzending op het Festival van Locarno. Voor het lot hem in België beschoren zijn geen woorden.
(uit "Film en Televisie")