Goldflocken (Les flocons d'or)

LES FLOCONS d’ OR is het derde luik van Schroeter's trilogie over de dood. De eerste twee delen waren “Der Tod des Maria Malibran" en de in Californië opgenomen film "Willow Springs". De verwezenlijking van LES FLOCONS d' OR heeft drie jaar in beslag genomen. Schroeter heeft niet alleen die lange periode gebruikt om zijn visie in verband met schoonheid en dood te laten rijpen, maar die periode heeft hem ook ( in staat gesteld zijn thema's universeel te laten overkomen als zijnde gefilmd op verschillende tijdstippen en verschillende plaatsen. Tussendoor heeft Schroeter wel een aantal andere dingen op zijn aktief gehad: hij heeft een aantal stukken en opera's geregisseerd, hij heeft er nog een Film extra bij gemaakt, nl. "Der schwarze Engel" en daarbij ook nog les gegeven in de Universiteit van Berkeley. LES FLOCONS d’ OR is een film in vier delen omdat hij in vier perioden en op vier verschillende plaatsen opgenomen is: Tematisch is het natuurlijk één geheel. De titel is ontleend aan de villa in Avignon waar Schröter een deel heeft opgenomen met Andréa Ferreol en Bulle Ogier als gastvedetten. Een ander stuk van de film speelt zich in Cuba af. Het overige is Duits.

LES FLOCONS d' OR is feitelijk een lange meditatie over de liefde en de dood. Het leitmotiv van deze idee is de ervaring, de pijnigende ervaring van de sentimentele liefde die slechts maar één uitvlucht heeft, namelijk de dood. Deze ervaring is louter subjektie en niet te verwoorden noch te verbeelden. Daarom is de film ook niet logisch gemaakt zoals een klassieke film die een verhaaltje opbouwt en daaruit een zedenlesje trekt. De dialogen van de Film zijn bijna surrealistisch evenals de beelden: alles speelt zich af in het imaginaire en de konkrete woorden of beelden hebben geen rationele betekenis. Een groot deel van de dialogen is overigens overstemd door de muziek, die een pot-pourri is van de klassieke meesterwerken maar waar ook populaire airtjes in komen. Deze toegevoegde muziek is duidelijk bedoeld om alle kontakt dat berust op rationele bedenkingen te breken: ze beschermt als het ware de aktie op het doek in zijn poëtische integriteit. De personnages, drie vrouwen, die steeds onder een of ander gedaante aanwezig zijn, zijn in feite een spiegelbeeld van het eigen leven, waarin Schroeter op zijn manier tracht te zoeken in een unieke filmtaal, naar de misterieuze relatie liefde-dood.

Deze film die op het eerste gezicht pretentieus en dekadent zal overkomen is de meest volmaakte van Schroeter. Nog nooit heeft hij zijn thema zo grondig uitgewerkt. In tegenstelling tot zijn twee vorige films waar er nog een grijntje van het leven overbleef, primeert hier echter de totale ondergang in de dood. Alhoewel het zelfironizeren door Schroeter niet uit de lucht gegrepen is. In de figuur van Andréa Ferreol tekent Schroeter veeleer een persoon die het niet zo ver laat komen…. (uit de persmap)