El amor es una mujer gorda (Love is a Fat Woman)

Anders dan de titel doet vermoeden is deze film geen liefdeskomedie. De film speelt in het huidige Argentinië en vormt een aanklacht tegen de apathische houding van de Argentijnen ten aanzien van de laatste militaire dictatuur. Dat wil niet zeggen dat geestige of amoureuze momenten ontbreken. Integendeel. De film zit vol min of meer bedekte grappen, waarbij niet alleen de politieke onverschilligheid het moet ontgelden maar ook het Zuidamerikaanse machodom gevoelige klappen krijgt. De humor heeft echter steeds een bittere bijsmaak, met een ondertoon van machteloze woede en onverwerkt verdriet. José, de hoofdpersoon, is de drager daarvan. Zijn tot een obsessie uitgroeiende gevoelens gelden Claudia, zijn vroegere vriendin die jaren geleden spoorloos verdween. Maar José is meer dan een minnaar op zoek naar zijn verloren geliefde. Als journalist verzet hij zich tegen de vercommercialisering van het leed van het volk door meermalen de opnamen te verstoren van een Amerikaanse cameraploeg die een documentaire maakt over de armoede in Buenos Aires. De smeuige muziek van Billy Holiday die al meteen in het begin van de film de beelden van de in actie zijnde cameraploeg begeleidt tekent de wrange humor van Agresti. Aan het einde van de film, wanneer José zelf als
figurant in die documentaire blijkt te zijn beland, grenst Agresti 's humor aan zelfspot.
Ook Agresti 's film kan, op inhoudelijk niveau, als een documentaire worden opgevat, maar dan over geestelijke armoede. Keer op keer verwijt Agresti zijn personages gemakzucht, lafheid en vooral vals sentiment op zowel maatschappelijk als emotioneel gebied. (...) Ondanks zijn voortdurende stellingname werpt Agresti zich niet op als betweter, maar als land- en dus lotgenoot. Daarbij spaart hij ook zijn kritische hoofdpersonage niet. Enerzijds wil José niet geloven dat Claudia hem heeft afgewezen, en 'weggelopen is met een of andere popmusicus’, anderzijds wijst hij de veronderstelling dat ook zij door de militairen is vermoord verontwaardigd van de hand: ‘Wie zou haar willen vermoorden?’ Die dubbele ontkenning raakt de kern van wat José in anderen belachelijk maakt, aanvalt en veroordeelt: de weigering om de politieke dan wel persoonlijke realiteit onder ogen te zien. (Helena van der Meulen in Skrien, april 1988).