Détective

Détective is een aangename verrassing. Na Prénom Carmen en Je vous salue, Marie heeft Godard zich opnieuw weten te vernieuwen, zonder dat de continuïteit ten opzichte van vorige films wordt losgelaten. Ditmaal is het een film met bekende acteurs en ook met een verhaal, dat veeleer gesuggereerd wordt dan verteld. Dat kan omdat het verhaal al in vele varianten bekend is: twee mannen en een vrouw, een liefdesgeschiedenis, een bokswedstrijd, de maffia, zoals de synopsis luidt. De hoofdpersoon zoekt de oplossing voor het mysterie van een twee jaar eerder gepleegde moord in exemplaren van boeken uit de zg. 'Série noire.'

Het is alsof Godard steeds meer oogst van de experimenten die hij in de jaren zestig en zeventig heeft uitgevoerd. De thema's die hem steeds zijn blijven obsederen (geld, sex en macht) weet hij langzamerhand op steeds concretere wijze gestalte te geven, zonder zijn beelden in een ironiserend commentaar onder te dompelen. De taal en de film worden steeds meer en meer brokken speelgoed, die door Godard met humor en tegelijk ook met analytische precisie en ernst worden gedemonteerd en tot nieuwe wonderlijke constructies omgebouwd.

In een periode waarin de film definitief afscheid lijkt te hebben genomen van de avant garde uit de jaren zestig en opnieuw de verhalende vorm als bijna exclusief medium lijkt te hebben geherwaardeerd, is het nog steeds Godard die niet alleen ook het verhaal herontdekt, maar die tegelijk alle mogelijkheden en dimensies ervan onderzoekt.

(J. Simons in De Groene Amsterdammer, 15.5.1985)

Jean Luc Godard is nog steeds een van de meest controversiële filmmakers die Frankrijk heeft voortgebracht. Tot zijn 'klassiekers' behoren: A Bout de Souffle (1959), Le Mépris (1963), Pierrot Le Fou (1964), La Chinoise (1967). We vermelden nog: Sauve qui peut (La Vie) (1980) en Passion (1982).