De nacht van de wilde ezels

Vraag mij niet wat de beste film van Pim de la Parra is. Vraag mij ook niet wat zijn mooiste scene is; ik zou er zo een tiental weten op te noemen die mogen strijden om de eer. De nacht van de wilde ezels bevat er ten minste één: twee 's nachts dolende filmers (Agresti en de meester zelf), die gebogen over een vuilcontainer tussen twee Bijlmerflats een briljante scène ten beste geven, waarin het leven, de vrouw en de cinema (zijn er nog an­dere onderwerpen mogelijk?) in één vloeiende adem tot hun essentie worden teruggebracht.

Op elk moment voel je waar het de la Parra om gaat: de verbitterde filmmaker die langzaam zijn droom - het maken van een film - uiteen ziet vallen. Of hij nu tevergeefs op een locatie arriveert en luidkeels roepend "kut, kut, kut..., Hollandse film" weer rechtsomkeer maakt, of op een balkon van het Ameri­can Hotel met zijn prima donna de liefde bedrijft ("dat is toch de droom van iedere filmmaker" laat hij niet na te zeggen), en of de momenten nu hilarisch zijn (de commissiebijeenkomsten o.l.v. Carel Doock in de rol van Jan Blokker) of cynisch (de blinde scenarioschrijver), het gaat hem maar om één ding: de frustra­tie van zich af filmen. Maar dat is niet genoeg. Hij wil zich niet tot de essentie beperken. Zijn verruimde geest wil zoveel meer kwijt, in elke film weer en het liefst in zoveel mogelijk films. (Bart Koetsenruijter in Skrien feb.1990)