David

Naar het boek van Joel Konig "Aantekeningen van een overlevende" werd de film David verwezenlijkt en heeft reeds om te beginnen deze verdienste, dat geen enkel gruweltoneel of koncentratiekampopname de prent ontsieren. De schrijver heeft doodeenvoudig, zoals Anne Frank dit reeds voor hem heeft gedaan, genoteerd wat hij gedurende de nazitijd zoal in zijn vaderland heeft meegemaakt. Toen hij ten slotte in Israël belandde was hij 20 jaar oud. De notities worden op een bezadigde wijze in etappen geschreven en is een trouwe weerspiegeling van zijn treurig opgroeien in wat eens zijn vaderland was. De "David" uit de film vertelt van uit zijn perspektief over zijn wanhopige vlucht van de ene plaats naar de andere, tot hij uiteindelijk de dag der vrijheid beleefde. Hij tekent op eenvoudige wijze, de progressieve verdwijning van zijn familieleden, dit dan gezien door de ogen van een aankomende jongen die zelf in het donker van de ondergedokene moet blijven, terwijl hij eenzelfde levenslust kende als andere jongens van zijn leeftijd. Het familieleven van David was hartelijk en warm. Men was er gelukkig met elkaar. Men kan zich dan ook gemakkelijk indenken wat het wil zeggen wanneer men van de ene dag op de andere alleen in de wereld komt te staan. Zonder middelen van bestaan, zonder vrienden, zonder iemand die hem kent... of wil kennen. In de film komt er betrekkelijk weinig aan smartelijke ontboezemingen aan de oppervlakte. De geschiedenis van David is een geschiedenis d!e de deemoedigheid en de vereenzaming van het onderdrukte individu als een historisch voorbeeld toont. Overal zijn wij nog omgeven met mensen die op een of andere wijze onderdrukt worden, en dit niettegenstaande de bittere lessen uit het verleden. De film is dan ook niet alleen een getuigenis uit het verleden maar veel eerder een oproep tot allen die heden leven, die anders en beter leven, opdat zij niet nogmaals de slachtoffers zouden worden van de machtswellust van dezen die over dood en leven van andere menen te mogen beslissen. Misschien is het mogelijk, dat een kleine menselijke geschiedenis hun in de bioskoop verteld, hen kan wakker schudden en in deze pijnlijke taferelen een aansporing zullen zien om op hun hoede te blijven... want het kan ons allen, morgen weer gebeuren. Peter Lilienthal, die de regie voerde, is zeer diep doorgedrongen in het leven van de Joodse bevolking in zijn vaderland. Hij heeft het nodige begrip weten op te brengen - en dit in alle omstandigheden - voor een minderheidsgroep die opgejaagd werd als dieren, om ten slotte de meesten onder hen in gaskamers te zien terechtkomen.