Chelsea Girls

In het filmwerk van Andy Warhol neemt CHELSEA GIRLS wel een speciale plaats in. Het is de eerste film van de avant-garde kineast die in het bovengronds circuit vertoond werd, en meteen een groot sukses kende in Amerika. Het werd de eerste film van de New American Cinema, de "Sound of Music" van de Underground. Andy Warhol en zijn heel eigen manier van filmmaken, zoals we die reeds kennen uit Flesh, Trash, Bike Boy ... raakte meteen bekend bij acht miljoen Amerikanen. Voor de New American Cinema betekende de inzetdatum 1 dec. 1966 de eerste effektieve doorbraak naar het kommerciële vlak. Het procédé van de film kennen we al van de hier vroeger reeds vertoonde werken van Andy Warhol: geen montage, geen regie, de kamera registreert gewoon wat de akteurs zeggen en doen. De personages zijn gewoon zichzelf: een blauwdruk van wat in het marginale wereldje van New-York ronddwarrelt. Deze film is hoofdzakelijk de observatie van lesbiennes, homosexuelen en travesties die samengebracht werden in het befaamde Chelsea Hotel te New-York de oude pleisterplaats voor kunstenaars en intellektuelen in Greenwich Village. We zien Warhol 's bekende superstars: Viva, Ingrid Superstar, Ondine ( de Paus van Greenwich Village ) en Nico van Velvet Underground in een drie uren durende simultaanprojektie volgens het splitscreen procédé: twee scènes worden terzelfdertijd naast elkaar geprojekteerd. Gesprekken van jonge mensen die met hun problemen worstelen, intimiteiten van homo-en heterosexuele verhoudingen, pesterijen, ménage à quatre, etc…. Al met al, een belangrijke film van Andy Warhol voor iedereen die
het interessant vindt of er van houdt, de "Ilias van de Underground". (uit persmappen)