Chaos in de rechtsstaat

Deze film werd vertoond in double bill met EEN KONINKRIJK VOOR EEN HUIS.

AMSTERDAMS STADSJOURNAAL
Hebben nu reeds een 30-tal middellange dokumentaires en gerekonstrueerde dokumenten over de meeste sociale, maatschappelijke en politieke toestanden in het Nederland van de Jaren zeventig, zoals woonproblemen, openbaar vervoer, werkloosheid, gastarbeiders, stadsvernieuwing, leger, onderwijs, gezondheidszorg, politie, etc…

Hoewel al bijna tien jaar een bloeiend bestaan leidend in de achtertuin van onze welvaartmaatschappij, werd door sensationeel optreden van politie en overheden ertegen de krakersbeweging opeens een van de belangrijkste in onze samenleving. Jarenlang werden er overal in Nederland, veelal met stilzwijgende
toestemming, langdurig leegstaande woningen en etages gekraakt, maar toen die voorraad min of meer opraakte en het oog viel op kolossale bedrijfspanden sloeg grote bezitters en speculanten de schrik om het hart. Zich rechtstreeks aangetast voelen in hun financiële belangen riepen ze de hulp in van burgemeesters, politie en rechters. Plotseling was "onze rechtsorde" in het geding.

CHAOS IN DE RECHTSSTAAT geeft geen overzicht van de kraakbeweging in Amsterdam of Nederland. en vertelt ook geen strikt chronologisch verhaal. Er werd gekozen voor een groep jonge krakers, die door hun punk-achtig uiterlijk en levensstijl een aparte plaats innemen binnen de rijk geschakeerde kraakbeweging. Hun leefwijze, hun muziek, hun gevecht voor het behoud van het pand, hun betrokkenheid bij het hele kraakgebeuren staat in de film centraal. Echter ook hun botsingen met de buitenwereld komen in de film aan de orde: een bespreking op het stadhuis, aannemers die het pand komen inspekteren, politieoptreden op grote schaal, massale arrestaties door stillen, een interpellatie in de Tweede Kamer. De film laat van binnenuit zien, hoe een groep krakers woont. We volgen een aantal jongeren die een pand hebben gekraakt dat al jaren leeg stond - uit laksheid of omdat ermee gespekuleerd moest worden - en ze deden dat niet zozeer uit protest tegen de onrechtvaardige verdeling van eigendom in de wereld, als wel om de doodeenvoudige reden dat ze anders op straat zouden moeten slapen. Het pand, Huize Chaos gedoopt, en elkaar, dat is het enige wat ze hebben; daarom is het misschien te begrijpen dat ze bereid zijn zich er letterlijk dood voor te vechten.