Cello en contrabas

Albert, een eenvoudige bediende, offert zich volledig op om zijn zoon Luk een opleiding als cellist te bezorgen. Wanneer Luk er met een cello van het conservatorium naar Parijs van doorgaat, is hij bereid de diefstal te vergoeden. Luk wordt echter van het conservatorium gezet, maar Albert heeft er alles voor over om hem privélessen te laten volgen en om een dure oefencello te kopen. Albert gaat zelfs zover zijn eigen jeugdschilderijen en zijn horloge te verkopen en zijn avonden te besteden aan het decoreren van lampekappen. Ondanks zijn onmiskenbaar talent is Luk echter niet van plan het door zijn vader geëffende pad te volgen. Hij gaat liever contrabas spelen in de Rialto, waar hij optreedt in de begeleidingsgroep van de sensuele zangeres Dolly. Albert blijft echter een blind vertrouwen koesteren in zijn zoon, tot die op een dag zijn cello definitief ruilt voor een contrabas en zijn vader in de steek laat, om op toernee te trekken met zijn Dolly ...

Cello en Contrabas is een bewerking van een korte novelle van de Nederlandse schrijver Maurits Dekker. Qua inhoud volgt het scenario van de televisiefilm Dekkers novelle op de voet. Op vlak van de vorm is echter één grote ingreep gebeurd. Centraal gegeven in Dekkers verhaal staat immers de gedachtengang van het hoofdpersonage, Albert. Om die gedachtengang weer te geven maakt Dekker gebruik van de techniek van de monologue intérieur, wat voor de tv-bewerking zware problemen met zich meebracht. Daarom werden drie personages bijgeschapen, Rudolf, Jan en Armand. Het zijn Alberts vrienden en in de dialogen met hen veruitwendigt zich de gedachtenstroom van Albert. Centraal gegeven in het stuk is het bij Albert groeiende inzicht dat zijn zoon Luk voortdurend misbruik maakt van zijn goedheid. Het is Alberts droom dat Luk een groot cellist wordt en daar heeft hij alles voor veil. Luk wil echter zijn eigen weg gaan: hij verkiest de contrabas boven de cello en ruilt een carrière als hooggeprezen solist om voor een avontuurlijk en onzeker bestaan als jazzmuzikant. Naarmate het stuk vordert, groeit bij Albert het besef dat zijn zoon hem blijft bedriegen. Toch wordt hij nooit verbitterd. Indirect projecteert Albert zijn eigen ambities in zijn zoon. In zijn jeugd bleek ook hij immers over een zekere artistieke aanleg te beschikken, als kunstschilder. Die ambities zijn echter door de nood des levens nooit vervuld en Alberts schilderijen zijn ergens op zolder verzeild geraakt. Toch heeft Albert zijn enthousiasme en zijn vertrouwen in de wereld van kunst en cultuur weten te bewaren. Dat vertrouwen wordt echter permanent beschaamd en dit niet alleen door zijn zoon. Ook de conservatoriumdirecteur en de kunsthandel laten zich meer inspireren door zakelijke belangen dan door overwegingen van artistieke aard. Albert wordt dus het slachtoffer van zijn hardnekkig en naïeve geloof. (Rudi Geldhof)