Cauchemar

NOEL SIMSOLO
Wie een beetje vertrouwd is met de filmwereld in Frankrijk kent zijn naam, want talloze filmpublikaties over beroemde regisseurs zijn van zijn hand. Alhoewel hij van de toneelplanken komt, is Simolo de "filmfreak" bij uitstek. Met deze eerste langspeler ontkent hij heel resoluut en terecht dat het een debuutfilm is want hij heeft ook reeds heel wat kortfilms op zijn aktief waaronder de opmerkelijke PIERRE MOLINIER.

Cauchemar
Deze film is niet het produkt van een gewone kineast maar van iemand die door en door verbonden is, op alle vlakken, met het filmmedium. Vandaar dat CAUCHEMAR ook wemelt van talloze referenties en verwijzingen naar de meesters, zowel de klassieke als de eigentijdse, van de zevende kunst. Bovendien zijn de invloeden uit de strip­wereld en de "série noire" ook in overvloed van de partij. En als men daar bovenop ook nog ziet wie er allemaal zijn medewerking verleend heeft aan CAUCHEMAR, dan weet men dat deze film alles heeft om als "cult-film" door te gaan. De titel is een regelrechte verwijzing naar de auteur Goodis, maar illustreert ook een beetje de geestesgesteldheid waarmee de film dient bekeken. En in tegenstelling tot wat men zou kunnen denken -en sommige vrezen -is het verhaal van CAUCHEMAR zeer rechtlijnig van struktuur. Het handelt over een koppel dat op zoek gaat naar een pianiste, die men voor dood waant, en die men verdenkt van de gewelddadige moord op haar broer die een pianovirtuoos was. Niet toevallig zal men hier spontaan aan Hitchcock denken ... Simsolo is echter de mening toegedaan dat het verhaal, en de manier waarop dit verloopt en verteld wordt totaal niet ter zake is. Wat van belang is zijn de emoties, de gemoedstoestand van de personages, hoe men de psychologische achtergrond ziet. Het verhaal is slechts een voorwendsel om zijn visie op het drama en de personages te uiten. En alhoewel CAUCHEMAR op narratief vlak volkomen aan de verwachtingen van de toeschouwer beantwoordt, is het toch een zeer persoonlijke film, waar Simsolo tot het uiterste konsekwent blijft met zijn kontroversiële opvattingen. Deze tweestrijdigheid wordt overigens ook aangetoond in de muziek, waar er van de klassiek­ romantische Schumann overgesprongen wordt naar de eigentijdse Leonardi en de song van Morelli. Met CAUCHEMAR krijgt men aldus één van de meest gemotiveerde debuutfilms uit de recente produktie in Frankrijk en het pleit voor deze film dat hij bij de Parijse kritiek, waar humeurige recensies geen uitzondering zijn, unaniem werd geprezen. (Dirk De Meyer, vrij naar pressbook).