Bugsy Malone (Bugsy malone)

Een gangsterfilm, zich afspelend tegen het einde der jaren twintig. We kijken er verlekkerd naar wanneer er zo een nog een keer per televisie wordt uitgezonden. In de bioscoop bewaren we er dierbare herinneringen aan. Waarom? Waarschijnlijk om de mannen met grote vilthoeden, met de bijgepunte snorretjes en de glad gepommadeerde horen die er altijd zo jongensachtig uitzagen. Waarschijnlijk ook om hun meisjes in de lange jurken van toen (nu weer modern), met de bobby-haren en haar kinderlijke manier van toffe meiden. Om die ene ruwe bolster met een goed hart die er ook wel tussen liep en om die andere opvallende outcast in dit milieu, zoals een Humphrey Bogart die kon spelen. Om al dat soort verschijnselen hebben wij van de gangsterfilm leren houden. Het jammere was altijd de genadeloze en onmenselijke manier waarop die mensen elkaar gingen afslachten mot hun machinepistolen, in welke gevechten de elkaar bestrijdende bendes de voorpagina's haalden. Wat dat is allemaal bloedige ernst geweest. Ene Alan Parker is nu op het idee gekomen om dit jeugdsentiment van ons, bioscoopkijkers, te parodiëren, zelfs af te straffen, met een gangsterfilm. Bugsy Malone, waarin kinderen, jongens en meisjes onder mekaar, dit vetrouwde gangsterdom naspelen. En in de maling nemen. Want je ziet nou pas goed wat voor kinderen die grote gangsters uit het verleden vaak zijn geweest, al schoten zij elkaar lood in het lijf.

Dezelfde hoeden, snorretjes, gladde gezichten en haren, met enkele ruw gebouwde praatjesmaker ertussenin. Dezelfde meisjes (maar nu nog echter) met de haren en in de jurken van toen. Kinderen ten voeten uit. Zij spelen samen het spel van de oude gangsterfilm, maar - dodelijke grap - wanneer er geschoten moet worden, spuiten er geen kogels meer uit de machinegeweren, maar vreselijke klodders slagroom. Alan Parker, die niet alleen het scenario maar ook de regie van deze film heeft verzorqd, is op de juiste momenten in het "verhaal" de richting van de musical ingeslagen en kreeg daarbij de voortreffelijke hulp van Paul Williams, voor muziek en teksten. Alles bij elkaar is Bugsy Malone een vertederende en plezierige bijdrage aan het streven om in de filmwereld zoveel mogelijk zaken met een korrel zout te nemen. Bugsy Malorie is na jaren weer een film, geproduceerd door de in het verleden zo vermaarde Engelse Rank Organisation, een nieuw geluid dus uit een vervallen imperium. Kinderen nog aan toe!