Bob Roberts

Tim Robbins' regiedebuut is een naadloze voortzetting van zijn rol in The Player. Met Bob Roberts doet Robbins voor de Amerikaanse politiek wat Robert Altmans The Player voor Hollywood heeft gedaan. De twee films zijn gegroeid uit dezelfde politieke opvattingen en het zijn allebei vernietigende commentaren op de grote Amerikaanse instellingen, verknoeid door gladde mooipratende slijmballen. "Ik heb deze film gemaakt uit woede en frustratie", zegt Robbins. "Het klimaat in de V.S. wordt hoe langer hoe rechtser". In plaats van zijn woede te ventileren in schreeuwerige retoriek koos Robbins voor de komische satire. Hij benadert zijn onderwerp in een ironische documentaire stijl die doet denken aan twee films die op Robbins indruk maakten: Rob Reiners rockumentaire-parodie This Is Spinal Tap en O.A. Pennebakers smalende kijk op Bob Dylan, Don't Look Back. Met de folkzanger Bob Roberts heeft Tim Robbins de ultieme politieke kandidaat gecreëerd. Roberts, die opkomt voor de Senaat, haalt gemakkelijk succes bij de conservatief-gezinde massa's in Pennsylvania met zijn pleidooien voor en terugkeer naar de waarden neergehaald door de toegeeflijke jaren '60. Omdat dit de beeldbewuste jaren '90 zijn, brengt Roberts zijn politieke boodschap niet zozeer over via zijn speeches maar in de liedjes die hij zingt.