Babatou, les trois conseils (Babatu)

BABATU OU LES TROIS CONSEILS is een film die moeilijk te definiëren valt. Hij heeft in geen enkel opzicht uitstaans met de vroegere films waarmee Jean Rouch beroemd is geworden, namelijk de etnografische films, en is noch een psychodrama zoals we ook van Jean Rouch mochten verwachten na zijn meesterlijke "Cocorico Monsieur Poulet". In feite betreft het hier een beetje een mengeling van de twee genres, want enerzijds is BABATU een retrospektie in de recente negentiende eeuwse geschiedenis van Afrika ( met als hoofdbrok de slavenhandel ), en anderzijds is het, net als in "Cocorico", een ironische zelfkritiek
op de zwarten zelf.

Het verhaal situeert zich in de periode waar de 'Zarma's' de 'Goernoesi 's' overvallen. Dat gebeurt in het midden van de negentiende eeuw ongeveer en in West-Afrika uiteraard. De 'Goernoesi' gebieden stonden namelijk in die tijd bekend voor hun grote voorraad aan slaven: het was er dus gemakkelijk om vlug rijk te worden. De film toont ons de odyssee van twee 'Zarma's' die er op uit trekken om een slavenbuit op de kop te tikken. Pas na zeven jaar keren ze terug, echter zonder slaven maar met drie raadgevingen, die ze van een oude 'Coernoesi' vrouw ontvangen hebben:

1/ Ga bij avond nooit verder dan uw dorp
2/ Steek nooit een rivier over bij vloed
3/ Als je 's nachts boos bent, wacht tot de ochtend vooraleer tot aktie over te gaan.

Jean Rouch heeft dit verhaal, dat in West-Afrika tot de legendes en mythes behoort, altijd willen verfilmen: voor hem omvat het als het ware al het Afrikaanse mystisisme, alles wat voor de Europeaan tot nu toe ontoegankelijk is gebleven. BABATU is een beetje de synteze van al de mythen van Afrika, en in zekere zin heeft Jean Rouch precies omtrent deze problematiek een epos willen maken. En zijn film is dit geworden. Zonder de pretentie van de grote Amerikaanse of West-Europese superprodukties heeft de film niettemin de allures van een epos: prachtige kleuren, een zeer ritmische kamera in de aktiescènes, schitterende landschappen van de Afrikaanse wildernis.

Zonder het zelf ooit te willen heeft Rouch hier, samen met zijn medewerkers steeds ingespeeld op dingen die voor hem feitelijk onbekend zijn, op zaken die tot een totaal andere wereld behoren. Daarom zinspeelt hij ook zo graag op zijn reputatie van kineast de 'cinéma-vérité’, door BABATU 'ciné-mensonge' te noemen. (vrij uit de persmap)