Antonia and Jane

"En dan is er Antonia McGill ... " Zo begint Jane Hartmans verhaal over hoe vriend­schap, romantische slippertjes en de angst voor confrontatie haar leven tot een toon­beeld van moderne neuroses hebben gemaakt.
Antonia en Jane zijn de beste vriendinnen, maar dat zouden ze beter niet zijn. Ze kennen elkaar van kindsbeen af en sinds­dien zijn ze ook elkaars voorwerp van jaloezie. Jane verklaart de geschiedenis van hun vriendschap als volgt: "Op drie­jarige leeftijd sloeg Antonia me bewuste­loos met een melkfles. Toen ze vijf was begroef ze me levend in de tuin. Op zevenjarige leeftijd richtte ze een geheim genootschap op en liet me niet toetreden. Onnodig te zeggen dat ik haar veraf­goodde". De dingen zijn niet zoveel veranderd, ondanks Jane's uitproberen van elke levensstijl van A tot Z. Jane zou nog steeds graag haar buitenissige vriendjes willen omwisselen voor Antonia's schijn­baar gezegende leven van schoonheid en geluk.
Antonia aan de andere kant groeide op met het geloof dat Jane een halve gare is. Jane's Eskimo-gevoel voor mode ging regelrecht in tegen en Antonia's levens­filosofie die ze samenvat als 'Kleren maken de vrouw'. Maar Antonia zou nu veel gelukkiger zijn mocht ze haar overspelige echtgenoot, vroegrijp kind en kast vol Chanel kunnen laten schieten voor Jane's leven van vrije vogel.