A Safe Place

Henry Jaglom is in elk geval een kontroversieel filmmaker. In Cannes was ooit "Tracks" een sukses zonder precedent maar de film kwam nadien nooit meer uit. Zijn "A Safe Place" was in de States een relatief sukses zowel bij kritiek als bij publiek, maar kreeg in Europa slechts een kortstondige beurt op de Parijse Champs Elysées. "A Safe Place" is een zeer fraai gemaakte film, met verrassende elementen zoals de ongebruikelijke ontmoetingen Jack Nicholson-Orson Welles, en, wat helemaal raar is voor een Amerikaanse film maar misschien de reden waarom de film in Parijs uitkwam, de aanwending van Franse chansons (Piaf, Trenet) in de soundtrack.

"A Safe Place" lijkt op het eerste gezicht de zoveelste film die zich gaat bezig houden met de vrouwelijke psyche. We zien Tuesday Weld inderdaad in het verleden, het heden en de toekomst, wat uiteraard een gevaar inhoudt de niet al te oplettende kijker in verwarring te brengen. Niettemin heeft de film een grote kwaliteit om te blijven bekoren de unieke fotografie van Manhattan het park, het luxueuse appartement en de wolkekrabbers. Dit reeële dekor wordt afgewisseld met het symbolische de speelruimte waar Tuesday Weld al dan niet symbolisch naar terugkeert; een mysterieuze, bevreemdende ietwat surrealistische ruimte met personages die men onmiddellijk situeert in de omgeving van Andy Warhol. "A Safe Place" is een debuutfilm en zal wellicht ietwat radikaal beoordeelt worden. In de annalen van het festival van New York is "A Safe Place" tot nu toe de film die het meest tegenstrijdige reakties ontlokte van uiterst slecht tot buitengewoon briljant… .