A Month in the Country

Was Pat O'Connor's Cal (Prijswinnaar in Cannes 1984, door de Belgische distributeur nog steeds niet uitgebracht) een revelatie, dan is zijn tweede, A Month in the Country, een meesterwerk. Een film die zowel qua onderwerp als qua productie van een uiterste perfectie is, vol ingehouden spanning, onuitgesproken emotie, een film vol schoonheid en menselijke diepgang. Hoofdfiguren zijn twee jonge mannen, Birkin en Moon, die allebei in een klein dorpje in Yorkshire jaren '20 aankomen. Birkin is een restaurateur die een muurschildering van het plaatselijk kerkje van onder de witte kalkverf komt halen, en Moon is een archeoloog, die een oud graf moet opzoeken in een grasveld vlakbij. Beide mannen zijn zwijgzaam, gespannen. Blijkt dat zij allebei lijden aan nachtmerries en trauma's van de eerste Wereldoorlog. Dat brengt hen ook dichter bij elkaar. Birkin heeft het nogal moeilijk met de stugge deken, de Reverend Keach, die zijn ergernis over het storend geluid in zijn kerk niet onder stoelen of banken steekt. Overigens wordt Birkin gehuisvest in de klokkentoren, waar hij 's ochtends nogal doortastend wordt gewekt. Birkin komt al vlug in de ban van Keach's vrouw - een heel mooi uitziende Natasha Richardson, onlangs nog te zien in Ken Russel's Gothic. Maar zij wisselen geen woord. Er worden blikken gekruist, er wordt aan een knoop gefrunnikt, maar de barrière wordt niet doorbroken. De jongemannen worden nog meer naar elkaar toegedreven door hun werk. Op het schilderij, Het Laatste Oordeel, treft Birkin een vreemde figuur aan: bij de verdoemden staat een figuur die een Islam-halsketting draagt. Blijkt dat de begravene, en geëxcommuniceerde (die daarom niet op het kerkhof ligt) een Muselmaanse halsketting draagt. Doorheen hun verstilde eenzaamheid en hun gezamenlijke ontdekking vertrekken zij als vrienden uit het dorp.