Shigeru Umebayashi x Radu Jude
Greetings from Crîngasi
Shigeru Umebayashi
Vooraleer hij tot de crème de la crème van de internationale filmcomponisten behoorde, was Shigeru Umebayashi, geboren in het Japanse Kitakyushu op 19 februari 1951, al een rockster in eigen land. In elk geval tot zijn new wave-rockgroep Ex er plots de brui aan gaf. Via een bevriend acteur kwam hij kort daarop in de filmwereld terecht. Vanaf zijn eerste film Sorekara (And Then) werd zijn talent opgemerkt. Ondertussen componeerde hij de score voor meer dan honderd films, waaronder een veertigtal Aziatische producties.
Umebayashi heeft zijn internationale beroemdheid vooral te danken aan zijn samenwerking met Wong Kar-wai. Maar het meest bekende “Yumeji’s theme” uit diens In the Mood for Love komt eigenlijk uit een andere film, Yumeji. Regisseur Seijun Suzuki schoof die song aan de kant. Een dankbare Umebayashi werkte nogmaals samen met Wong Kar-wai voor 2046 en The Grandmaster. Haast even beroemd is zijn samenwerking met Zhang Yimou voor films als House of Flying Daggers en Curse of The Golden Flower. Maar ook Europese en Amerikaanse films haalden hun voordeel bij het klankidioom van Umebayashi, een samensmelting van westerse melodieën en oosterse klanken. Denk maar aan films als A Single Man, Hannibal Rising, Absurdistan, Trishna en Tears for Sale.
Wanneer hij wegens zijn veelzijdigheid wordt geroemd, verwijst de componist graag naar The Beatles, van wie hij een groot bewonderaar is. Hij prijst hun gebruik van uiteenlopende stijlen en texturen zonder hun eigenheid te verliezen. Zelf maakt hij ook graag gebruik van verschillende muzikale stijlen. Met die stijlen maakten we in Gent al in 2009 live kennis bij Shigeru Umebayashi in concert in de Vooruit.
© Silviu GhetieRadu Jude
Spraakmakend. Dat is het frappantste kenmerk van het uit gevarieerde kort- en speelfilms bestaande oeuvre van Radu Jude, die op 7 april 1977 in Boekarest het levenslicht zag. Nadat hij tot driemaal toe niet toegelaten werd tot de Nationale Filmschool schreef hij zich in voor de filmstudies aan de Media Universiteit van Boekarest. Hij werkte daarna als regieassistent en draaide zijn eerste kortfilm in 2006. Met zijn eerste speelfilm, The Happiest Girl in the World, oogstte hij wereldwijd lof. Zijn grote doorbraak kwam in 2015 met Aferim, een Balkan-western die zich afspeelt in 1835 en gebaseerd is op historische documenten. Sindsdien vormt geschiedenis een soort rode draad in zijn filmografie.
Na de zijn gemengd onthaalde Max Blecher-verfilming Scarred Hearts veroorzaakt Radu Jude ophef met I Do Not Care if We Go Down in History as Barbarians. Via een hedendaagse reconstructie herinnert hij zijn landgenoten aan de moord op Joden in Odessa tijdens WOII. De ideeën die daartoe aanleiding gaven, zijn er nog altijd, zegt hij. In zijn met de Gouden Beer bekroonde Bad Luck Banging or Loony Porn kijkt hij naar de Covidperiode in Boekarest en met A Tale of Cinema and Economics in Two Parts: Overworked and Underpaid neemt hij de hedendaagse economische wantoestanden op de hak. Radu Jude doorspekt zijn inventief gedraaide films graag met veel culturele referenties zodat ze een essay-achtig karakter krijgen. Tussen al de ernst ontbreekt de soms sardonische humor niet. Zijn tussendoor gedraaide korte films verstevigen nog zijn filmisch bouwwerk. Hij is een graag gezien jurylid op alle internationale festivals en was dat ook op Film Fest Gent in 2019.
