Toen Michael Nyman in 1968 "per toeval" de term 'minimalistische muziek' het leven inriep, had hij nooit durven dromen dat hij decennia later samen met componist Philip Glass beschouwd zou worden als de pionier van een invloedrijke muziekstroming. Even ingetogen als overweldigend, heeft hun muziek getoond dat herhaling geen beperking, maar net een bron is van trance en intense emoties.
Jane Campions The Piano is synoniem geworden met Nymans muziek. En Nyman zelf is voor eeuwig verbonden met het werk van filmmaker Peter Greenaway (Drowning by Numbers, The Draughtsman's Contract). Plantte Nyman het zaadje, dan zorgde Philip Glass voor de bestuiving. Met minimalistische filmscores voor Koyaanisqatsi, The Hours en Mishima: A Life in Four Chapters populariseerde hij de beweging. En zo had het minimalisme maximale impact. De twee legendes worden gefêteerd met een Lifetime Achievement Award.
Maar het verhaal stopt niet bij pionierswerk. Het minimalisme leeft en beweegt, en dat is te horen in de muziek van hedendaagse erfgenamen Emilie Levienaise-Farrouch (Living, All of Us Strangers) en Martin Phipps (The Crown), die beiden de Britse cinema van vandaag kleur geven. Ze stuwen het minimalisme in moderne, verrassende richtingen. Tijdens het concert brengt Brussels Philharmonic live hun werk én dat van Glass en Nyman, en neemt het orkest je mee op reis door een (film)muziekstroming die herhaalt, zonder ooit te blijven stilstaan.
"Michael Nyman heeft mijn ogen geopend voor wat filmmuziek kon zijn. Toen ik op 14-jarige leeftijd 'The Draughtsman's Contract' hoorde en zag, was ik diep onder de indruk. Het was rock-'n-roll klassieke muziek met een energie en repetitieve simpliciteit waarvan ik niet wist dat ze bestonden." - Martin Phipps