Bescherm je oogballen: Lucio Fulci is in da house! We vertonen zijn ijzingwekkende horrorklassieker The Beyond (1981), de iconische soundtrack wordt live gebracht door de ondertussen 75-jarige Fabio Frizzi — mét voltallige band. Frizzi 2 Fulci is een muzikaal eerbetoon aan de meester van de Italiaanse horror, en een bloedstollende must-see voor elke rechtgeaarde horrorfan.
Italië is niet alleen het land van espresso, pasta en pittoreske ruïnes, maar ook een van de bakermatten van bloederige horror en schaamteloze exploitation cinema in de jaren zeventig en tachtig. In dat landschap neemt regisseur Lucio Fulci (1927–1996) een heel eigen, bloederige plek in.
Waar tijdgenoten als Mario Bava en Dario Argento uitpakten met barokke decors, zwierige camerabewegingen en flamboyante kleurenpaletten, kiest Fulci voor het tegendeel: kille brutaliteit, botte stilering en vooral ... niet wegkijken. Waar anderen net op tijd de camera wegdraaien, zoomt Fulci in. Lang. En hard.
"Een film van Fulci kijken is geen ontspannen avondje griezelen, het is een soort endurance test: wie knijpt als eerste z’n ogen dicht?" - Wouter Vanhaelemeesch - programmator
Zijn oeuvre — vaak doordrenkt met seksueel geladen geweld en een uitzichtloze, nihilistische ondertoon — is dan ook niet zonder controverse. In de vroege jaren '80 belandden verschillende van zijn films op de beruchte Britse "Video Nasties"-lijst. Maar net dat zorgde voor zijn status als cultheld, met een loyale fanbase die tot op vandaag standhoudt.
Quentin Tarantino noemt Fulci een van zijn invloeden en bracht The Beyond opnieuw uit in de Amerikaanse bioscopen. In zijn vroege carrière maakte Fulci van alles: politiefilms, komedies, spaghettiwesterns. Maar zijn naam zal voor altijd verbonden blijven met zijn notoire Giallo’s zoals Lizard in a Woman’s Skin en Don’t Torture a Duckling, waarin hij zelfs binnen dat toch al behoorlijk grimmige genre de grenzen van het toelaatbare verlegde.
Met Zombi 2 en City of the Living Dead vond hij zijn ware roeping: viscerale, hallucinante horror. Hij kroonde zich tot meester van de Italiaanse grand guignol. The Beyond, het tweede deel van zijn losse "Gates of Hell"-trilogie, wordt door velen beschouwd als zijn ultieme meesterwerk.
Het verhaal? Een jonge vrouw erft een vervallen hotel in New Orleans en reist af om het op te knappen en te heropenen. Slechte beslissing: het gebouw staat boven een van de zeven poorten naar de hel. Oeps. Enkele jaren eerder werd de vorige 'bewaker' van die poort — een jonge schilder genaamd Schweick — gruwelijk om het leven gebracht. Sindsdien is het hek van de dam (of beter: de poort van de hel).
Wat The Beyond écht onderscheidt, is de dromerige, nachtmerrieachtige sfeer — Fulci kwam misschien wel het dichtst in de buurt van een filmische H.P. Lovecraft. En dan is er natuurlijk de legendarische soundtrack van Fabio Frizzi: melancholische pianothema’s, ontsporende strijkers, en beenharde eighties-funk vol proggy synths. De perfecte sonische tegenhanger voor Fulci’s morbide universum.
Eén waarschuwing: Fulci is geen cinema voor gevoelige zielen. Wie liever onder een dekentje naar een cosy Netflix-serie kijkt, zit hier fout. Dit is er eentje voor de doorgewinterde gorehounds.
“Violence is Italian art!” — Lucio Fulci