Editie 1995
Gepassioneerd door het filmmedium nam Piet Goethals in oktober 1984, op de elfde editie van het Filmfestival van Vlaanderen - Gent, voor het eerst foto's van regisseurs, acteurs en actrices. De foto's van Michael Radford, Suzanna Hamilton, Freek De Jonghe, Robbe De Hert en Kurt gloor die hij dat jaar nam, waren afstandelijk, alsof de fotograaf de geïnterviewde niet durfde raken of aanspreken. Zijn job als filmrecensent stelde hem in staat om via interviews voor maand- en weekbladen een iets persoonlijker contact te krijgen met de 'makers' van zijn geliefkoosd medium. Het fotograferen van de al dan niet bekende 'ster' verliep vanaf toen iets vlotter. Het contact dat de interviewer tot stand bracht, kwam de fotograaf achteraf ten goede. Hoewel films bekijken nog steeds een van zijn grote passies is zegt hij zelf dat het fotograferen van filmmakers en hun entourage een minder passieve bezigheid is die de droom om ooit zelf een film te maken levend houdt. Het fotograferen van "bekende" gezichten is immers niet altijd een vanzelfsprekende opgave. Het devies "hoe bekender, hoe moeilijker bereikbaar" wordt door de entourage en de persattachés vaak zorgvuldiger in stand gehouden dan door de desbetreffende 'ster' zelf. Filmmensen op foto vastleggen is dan ook telkens een uitdaging. Een uitdaging om dé ultieme foto te maken in niet zo voor de hand liggende omstandigheden. De tijd (van een seconde tot een minuut), de lokaties (hotels of onpersoonlijke conferentiezalen) en het aanwezige licht laten weinig speelruimte. Om de voorspelbaarheid van de pasfoto-close-up te omzeilen tracht Piet Goethals dan ook om de geportretteerde zoveel mogelijk in de ruimte te plaatsen. De snelheid waarmee dit gebeurt staat ver van de studiofoto, vandaar het reportage-aspect van de foto's.