Studentenkortfilm vindt bloem tussen Boliviaans tin
Dit intrigerend traject, dat volgens Vazquez aangestuurd werd door nieuwsgierigheid naar andere talen en culturen en vooral door de liefde. Zeventien was ze toen ze Mexico inruilde voor Europa in het algemeen en Frankrijk in het bijzonder. En hoewel ze oog had voor de verschillen in het benaderen van kunst en cultuur en geïntrigeerd was door onze blik op de samenleving, bleef er de fascinatie voor film. Die begon, vertelt ze in onze Cafellini, op de illegale markten in haar geboorteland waar ze abominabele videokopieën kocht van films van Pier Paolo Pasolini en Andrej Tarkovski maar er verder niets van begreep. De fascinatie voor beelden en de drang om zelf verhalen te vertellen, beïnvloedde haar beroepskeuze en in het Gentse KASK voelde ze zich thuis. Niet alleen omdat Gent één van haar lievelingssteden is maar vooral omdat het vinden van een eigen stem en niet de techniek op zich, voorrang krijgt in de opleiding.
Merkwaardig genoeg haalde Karen Vazquez voor haar lievelingsvak documentaire lage punten terwijl haar korte bachelor fictiefilm ‘Mont d’Or’ een internationale festivalcarrière kende en in Bosnië werd bekroond. Toch besloot ze een documentaire te draaien als master proef. Onderwerp: iets over mijnen want de ondergrond boeit haar. Na weken research hier koos ze voor de mijnbouw in Bolivië. Samen met haar partner kocht ze een open ticket want het was de bedoeling om op een site niet zomaar een camera neer te planten, wat te filmen en dan terug te keren. Er zou worden samengeleefd met de mensen om zo hun vertrouwen te winnen en vandaar uit een film te draaien. Na enkele maanden hadden ze hun personages gevonden en stonden op het punt te beginnen toen er een vrouw opdaagde die vertelde over een op bijna 5000 meter hoogte gelegen tinsite, de Mina Argentina. Haar enthousiasme was zo aanstekelijk dat de aanvankelijke plannen veranderden. “Het was wel van nul herbeginnen”, herinnert Karen Vasquez zich, “met kloppen op iedere deur en de vraag of we mochten overnachten”. Na een wekenlange inleefperiode werd gekozen een portret te draaien van Emiliana, een alleenstaande vrouw met zes kinderen die dag na dag vecht voor haar ideaal: haar kinderen een toekomst bezorgen.
‘Flor de mil Colores’ is uitgegroeid tot een subtiel, doorleefd, ontroerend portret van een Bijbels sterke vrouw. Doorheen dat portret zien we bovendien hoe menselijke verhoudingen liggen in en rond de mijnbouwsite, hoe vrouwen tevreden moeten zijn met wat de mannen als afval beschouwen, hoe alcohol het leven drijft en beheerst en wat de moorddadige gevolgen ervan zijn. Kortom een schitterend, beklijvend verhaal over een stukje maatschappij waarvan we, zonder Karen Vazquez, nooit het bestaan zouden vermoeden. Visueel weet je soms niet wat je ziet. Het contrast tussen de hemelse landschappen en de vuile ondergrond is zonder meer adembenemend. Uit alle sequenties spreekt het inlevingsvermogen van de cineaste die uiteindelijk het vertrouwen won van de ongeveer 1500 inwoners. Dat ging niet vanzelf want de wat haperende beginscènes zijn geen overjaarse truuk van slecht begrepen kunstzinnigheid maar het gevolg van de ademnood van Karen Vazquez. Omdat alles daar bovendien begint met het haast rituele drinken, mocht Karen alleen maar filmen nadat ze zelf meedronk. Haar gezicht gaat nog altijd in een kramp als ze aan de 96 procent alcohol terugdenkt. Of ze nooit schrik had van de cocabladen kauwende, El Tio (duivel) en Pachamama (moeder aarde) vererende, moordzuchtige mannen? “Neen. Omdat ik er met mijn multifunctioneel lief Bart Goossens was, had ik een soort beschermd statuut”, lacht de cineaste. Ze gaat zelfs terug naar de Mina Argentina in Bolivia om er een lange documentaire te draaien. Er zijn nog andere Emiliana’s… We kijken er naar uit!
Competitie voor beste Belgische Studentenkortfilm:
18/10 om 15:00 - UITVERKOCHT
22/10 om 17:00 - Koop hier je ticket