Nu op DVD: The Doom Generation en Nowhere
Met The Doom Generation draaide hij in 1995 zijn eerste film in 35 mm; voor het eerst ook beschikte hij over een fatsoenlijk budget (minder dan 1 miljoen dollar weliswaar). Maar ondanks de middelen en de hogere ‘production value’ blijft The Doom Generation pure, onversneden Araki: een filmische tijdbom die recht in het gezicht van de toeschouwer explodeert. Van bij de generiek omschrijft Araki dit middenstuk van zijn apocalyptische tienertrilogie (de andere delen zijn Totally F¨***ed Up en Nowhere) als heteroseksueel, maar komend van een van de tenoren van wat in de nineties de ‘New Queer Cinema’ werd genoemd, neem je dit best met een korreltje zout.
Araki toont ons de odyssee van een jong stel, Amy en Jordan (Rose MacGowan, James Duvall) die in hun oude Torino doelloos door Californië scheuren. Ze krijgen het gezelschap van een mysterieuze zwerver Xavier (Johnathon Schaech), een seksueel polyvalente engel-demon die hen meesleurt in een roekeloze moord-en roofpartij. Onder invloed van de rustverstoorder gaan de twee verloren zielen definitief over de schreef en ondergaat ook hun relatie allerhande desoriënterende modulaties. Deze helse road movie vol uitzinnig comic strip geweld is thematisch en stilistisch verwant aan Natural Born Killers (1994). Maar terwijl Oliver Stone ons de les spelt en tegelijk de hysterische toer opgaat, is de toon van Araki bloednuchter en beheerst, zoals ook zijn hallucinatorische visuele stijl veel coherenter en authentieker is dan Stones demonische MTV-parodie.
In Nowhere schildert Araki in een bonte kroniek de doelloze omzwervingen en de micro-amoureuze intriges van een lost generation op zoek naar kicks en genot in het Californische paradijs. Hij toont ons vierentwintig uur in het leven van een twintigtal achttienjarigen in een surreëel Los Angeles, afwisselend badend in verblindend zonlicht of neondoem. Tijdens dit ene etmaal gebeurt wel het een en ander: één verkrachting, twee zelfmoorden, doodslag op een megafuif en zelfs een ontvoering door een buitenaards wezen. Of die alien nu echt is of alleen maar in de verbeelding van een van de jongens bestaat doet er niet toe. Het maakt gewoon deel uit van de psychedelische stijl van de prent en het goochelen met allerhande popculturele referenties, van de gekke monsterfilms van de jaren vijftig tot de verslavende soaps van de jaren negentig.
De cast van mooie jongens en meisjes wordt aangevoerd door James Duval, de Amerikaans-Vietnamese acteur die ook de ster was in de vorige delen van Araki’s tienertrilogie en daarom vaak als alter ego van de regisseur wordt beschouwd. Duval werd door de cineast ontdekt toen hij in een coffeeshop rondhing. Andere acteurs plukte Araki van ’t straat, maar ze ondergingen wel een spectaculaire metamorfose, zoals het ook hoort in het Mekka van de plastische illusies.
Met zijn tienertrilogie werd Araki de kroniekschrijver van de No-Future generatie. De jongelui uit Nowhere luisteren naar cd’s van een groep die Dead Puppies heet, discussiëren over armageddon, volgen aan de unief cursussen in thermonucleaire rampen of geschiedenis van dodelijke epidemieën. Hun jeugdig nihilisme wordt echter getransformeerd tot een vrolijk en hyperkinetisch spektakel vol felle kleuren, bijtende montage-effecten en een fraaie stilering van een hyperrealistisch Los Angeles. Tiener-levensangst kreeg zelden zo verrukkelijk vorm als in dit aanstekelijk vitaal popartepos.
THE DOOM GENERATION van Gregg Araki. VS; 1995; 85 min. Lumière. Film: *** Extra’s: -
NOWHERE van Gregg Araki. VS; 1997; 78 min. Lumière. Film: *** Extra’s: -